[Introductie]

[0:00:00]

(Intromuziek)

Lana Bauwens: Welkom terug bij Heksen Dragen Sneakers, de podcast over spiritueel leven in een moderne wereld. Mijn naam is Lana Bauwens en ik ben jullie host. 

[0:00:22]

Lana: Welkom bij deze bonusaflevering van Heksen Dragen Sneakers. Het gaat een beetje een speciale aflevering worden, want na zo lang geen afleveringen begon het bij mij toch een beetje te kriebelen. In alle afleveringen die ik maak, zorg ik altijd dat jij als luisteraar er ook iets aan hebt. Maar deze aflevering is echt gewoon puur voor mij. Enerzijds omdat ik hem wou maken, en anderzijds als een soort herinnering voor later. Want ik sta op het kantelpunt van één van de belangrijkste momenten in mijn leven. En ik wou dat graag met jullie delen.

Voor wie mij niet op sociale media volgt en nog niet alle aflevering in chronologische volgorde heeft beluisterd – volledig oké uiteraard – geef ik misschien eerst graag een beetje context, een beetje uitleg ook waaromdat er nog geen nieuwe afleveringen zijn geweest. Normaal gezien ging we in april terug starten met de nieuwe afleveringen, maar op 1 maart kregen mijn man en ik het verlossende nieuws dat de adoptie van onze twee kindjes uit India eindelijk kan doorgaan. Normaal gezien gingen wij in mei 2020 onze kindjes gaan halen, maar zoals we allemaal weten was er plots corona en viel alles stil, rechtbanken in India die gingen toe, en alle informatiekanalen werden plots stopgezet en er werd ons verteld om te wachten.

In de aflevering over het einde van 2020 kan je een deel van mijn verhaal horen, over dat moeilijke jaar wachten, dat er uiteindelijk twee werd. De pijn en het verdriet werden alsmaar zwaarder en ik ga eerlijk zijn, er waren momenten in die twee jaar dat ik gewoon dacht dat het niet meer ging goedkomen. In november van vorig jaar zat ik emotioneel ook een beetje aan de grond, het ging echt niet meer. Zo zonder uitzicht, zonder enige hoop op dat ik ooit nog mijn kinderen zou mogen ontmoeten. Alles voelde zo uitzichtloos en ik was gewoon op van verdriet en wanhoop. En om daar een beetje door te geraken, ging ik op vrouwenretreat in de Ardennen, en daar deelde ik met een aantal dames mijn pijn en verdriet. En tijdens een ritueel heb ik daar beslist van dat ik niet mijn kinderen wou loslaten, maar wel afstand wou nemen van het verdriet en de uitzichtloosheid die ik voelde. Maar ik wou echt blijven vechten voor mijn kinderen.Op dat moment leek het bijna onmogelijk om dat verdriet los te laten, maar een paar weken daarna voelde ik echt wel een schift en voelde ik dat alles wat lichter werd, en kon ik gewoon weer mee met het ritme van het leven.

En ergens eind januari, begin februari kregen we plots een bericht uit India dat er beweging in zat. Dat was iets wat al een paar keer zo gebeurd was, en ons wantrouwen was gewoon ontzettend groot. We hadden al meerdere keren hoop gekregen op beterschap en telkens draaide dat weer op niets uit, dus we dachten er nog niet veel van, we hadden zoiets van we gaan gewoon afwachten, wat we die twee jaar lang altijd al hadden blijven doen. Eind februari gingen we op vakantie, en bijna out of the blue als we op vakantie waren kregen we plots bericht dat de adoptie was goedgekeurd (Lana glimlacht). We konden het bijna niet geloven, het was heel vreemd (Lana lacht). Op 1 maart kregen we dan officieel de papieren te zien.

Het heeft nog een paar dagen geduurd eer het goed en wel was doorgedrongen dat het eindelijk zo ver was. Na zes jaar wachten waren we eindelijk officieel papa en mama van een jongen en een meisje, broer en zus. We konden eindelijk beginnen aan het plannen van onze reis om hen te gaan ophalen. Zelfs nu (Lana lacht) wanneer ik het zeg, kan ik het nog altijd niet zo goed geloven.

De voorbije maanden heb ik al veel mijn verhaal gedaan en ik blijf soms wat argwaan voelen. Zo van: er gaat toch niets meer mis gaan he? Ik kan het toch wel vertrouwen dat het nu voor echt is? Ik denk dat ik pas echt 100 % overtuigd ga zijn wanneer ik mijn kinderen in mijn armen kan nemen. Ik denk dat dan pas echt die opluchting er gaat zijn.

We zijn nu ongeveer een maand voor vertrek en de voorbije maanden waren echt een rollercoaster. We hebben ondertussen de kinderkamer klaar. Ik ben het land rond gereden om overal kleertjes te gaan ophalen, waarom? Omdat we niet weten hoe groot dat ze zijn, we hebben eigenlijk heel weinig informatie, en ik vond het zo wat raar om kleren te kopen in verschillende maten die allemaal nieuw waren. Dus ik dacht ik vraag eens op sociale media of er mensen zijn die nog wat dingen hebben liggen die ze niet meer nodig hebben… Dus ik post dat en een paar uur later zaten er meer dan honderd berichten in mijn inbox. De mama tribe is a real deal, en ik was zo overweldigd door alle reacties. Ondertussen hebben we genoeg kleertjes in verschillende maten om mee te kunnen starten tot wanneer we met hen naar de winkel kunnen om wat dingen te kopen.

Maar dat winkelen is nu een heel vreemde ervaring, want ik weet gewoon niets over hen. Ik weet niet hoe groot ze zijn, ik weet niet wat ze graag hebben, welke kleur ze graag zien. Gewoon wat hun favoriete dingen zijn. Ik weet niets. Als mama is dat ontzettend lastig, het voelt alsof ik tekort schiet. Alleen is er niets dat ik kan doen.

Zo stonden we in de Ikea waar ik aan een medewerker moest vragen hoe groot een bed moet zijn voor een kind van zeven en negen en welke matras die dan moet hebben. De medewerker stelde allerlei vragen, en ik wist daar gewoon geen antwoord op. En dat gevoel van onzekerheid en niet goed genoeg te zijn, kroop me even naar de keel. Ik had het gisteren nog wanneer ik in de apotheek medicatie moest gaan halen voor de kinderen, en dat was een heel vreemd gesprek, want de apotheker vroeg mij het gewicht, en ik zei dat ik het niet wist en… Die vroeg dan: “Is het voor neefjes op nichtjes of zo?”, en ik zo: “Nee, het is voor mijn kinderen.” En de blik in de ogen was zo van ‘huh?’, waarna dat ik gewoon de uitleg heb gedaan waarom ik dat niet wist. Maar dat voelt heel ongemakkelijk, want hoe kan je nu niet weten hoeveel je kind weegt? Wat voor een moeder ben ik dan? Het zijn fracties van seconden dat dat plotseling in mijn hoofd speelt, en daarna kan ik wel zacht zijn voor mezelf en weet ik dat we dit allemaal wel gaan leren en dat het ook oké is om fouten te maken.

Maar man, ik heb al echt veel momenten gehad waar ik me zo onvoorbereid voel. Wie nu denkt dat deze aflevering niet van toepassing is op hen omdat ze geen moeder zijn, guess again (Lana lacht). Want in essentie heb ik het hier gewoonover twijfels. Twijfelen aan jezelf. 

Ik heb massa’s zelfvertrouwen, ik werk constant aan mijn mindset, en ik sta stevig in mijn schoenen als het aankomt op moederschap. Dat mag ook wel, want we hebben keiveel cursussen gevolgd, doorlichtingen, politiebezoek (ja je hoort het goed, zelfs de politie is bij ons over de vloer geweest om te beslissen of wij wel goed genoeg zijn als ouders). Dus na dat Jan en alleman ons heeft mogen testen en onderzoeken, zijn wij goedgekeurd door een rechter als geschikte ouders. Ik hoor velen onder jullie nu denken van: “Andere mensen kunnen gewoon een kind krijgen, moet dat allemaal zo ingewikkeld zijn?” Maar je mag niet vergeten dat adoptie niet hetzelfde is als biologisch een kind krijgen. Daar komt heel veel trauma en verdriet bij kijken, dus ik vind die doorlichting en al die onderzoeken heel belangrijk, want je moet wel degelijk heel sterk in je schoenen staan om te adopteren.

Maar dus, ik sta sterk in mijn schoenen, op alle vlakken. Er zijn weinig dingen waar ik aan twijfel. En toch is die twijfel er: ben ik wel goed genoeg? Ga ik dit wel kunnen? Wat als het niet lukt? Wat als ik iets verkeerds doe? Kan ik dit wel?

Ik wist niet dat de kinderen een speciale matras moeten hebben, of dat de maten staan voor hoe groot dat ze zijn, of dat medicatie afhankelijk is van hun gewicht. Ik weet niet over wat het gaat wanneer een mama met een kindje in hetzelfde leerjaar als dat van mij tijdens een rondleiding op de school het plots begint te praten over specifieke leesboeken die worden gebruikt om te leren lezen. Ik weet nog altijd niet over wat dat ging.

Soms heb ik echt het gevoel dat ik tekort schiet. Dat ik al die dingen al zou moeten weten. Die mama van dat kindje in het eerste leerjaar wist al die dingen. Zij heeft zes jaar voorsprong op mij. En soms voel ik dat verlies van die jaren heel hard. 

Ergens is mama worden toegeven dat je veel dingen niet weet. Een overgave aan het proces. Een leerschool in loslaten en vertrouwen op jezelf, je kunnen en je intuïtie. Zoals met alles in het leven, kan je nooit genoeg voorbereid zijn. Ik ga fouten maken, blunderen en gewoon weg domme dingen doen. (Lana lacht) Het hoort bij het leven. Maar ergens vond ik het gewoon niet zo erg wanneer het over mezelf ging. Maar mijn kinderen? Die verdienen de wereld, want ze hebben al zo ontzettend veel meegemaakt, zoveel moeten missen en zoveel tekort gehad. Ik wil ze gewoon alles kunnen geven.

Adoptie is een moeilijk proces. Niet omdat het zo lang duurt of omdat er zoveel dingen mis gaan, maar omdat je constant geconfronteerd wordt met het feit dat je niet volgens de norm bent. Je wordt voor de eerste keer mama en papa, maar de regels zijn anders. De eerste keer dat ik dat echt voelde, was wanneer we moesten kijken voor een school. Wij hadden niet de mogelijkheid om onze kinderen in te schrijven op het aanmeldingspunt zoals je dat normaal zou doen, want onze kinderen hebben nog geen rijksregisternummer. Het zijn soms van die kleine, stomme dingen die het zo ingewikkeld maken. Na een heel gedoe heeft het Centrum voor Gelijke Kansen onze kinderen handmatig in het systeem gestoken. We hebben dan nog vijf scholen moeten contacteren om een plek te vinden voor onze kinderen die niet op een normaal ritme in het schoolsysteem terechtkomen, maar een plek moeten vinden in klassen die al vol zitten. Uiteindelijk is het gelukt om onze kinderen in te schrijven in een fantastische school in Gent waar ze vol begrip waren voor onze uitdagingen.

Ze spreken namelijk allebei Hindi en schrijven ook enkel Indische letters. De voorbije maanden maakte ik mij enorm zorgen over de achterstand die ze hebben en de uitdagingen om de taal te leren en alles wat erbij komt kijken. Maar de school stelde me ontzettend gerust. Ik voel dat ik al veel dingen kan loslaten. Dat ik weinig antwoorden heb op hoe het allemaal gaat zijn. Wat ze gaan eten? Hoe we gaan communiceren? Of ze in hun kleren gaan passen? Ik weet het niet.

En waar ik een paar maand geleden nog overal een oplossing voor wou, lijkt dat nu allemaal niet meer zo belangrijk. We will figure it out. Het belangrijkste is dat we bijna samen zijn, en de rest zal wel loslopen. Ik ga blij zijn wanneer ik niet nog eens op de zoveelste vraag moet antwoorden: ‘ik weet het niet’, ‘we gaan wel zien’. Ik ga blij zijn wanneer ik een antwoord heb. Ik ga blij zijn wanneer ik ze mag leren kennen.

Door al die kleertjes voor hen te gaan ophalen heb ik heel veel mama’s ontmoet en stuk voor stuk hebben ze mij gerust gesteld dat zij eigenlijk ook nerveus waren op de vooravond van hun bevalling. Dat ze ook alles hebben moeten uitzoeken. En het lijkt misschien stom, maar dit keer op keer horen heeft me enorm gerust gesteld. Mijn ervaring is misschien anders, maar de verbinding met die andere mama’s door hun onzekerheden en een gevoel dat ze het ook niet echt goed wisten, dat heeft mij gesterkt.

En ik voel een verandering in mezelf. Het is subtiel en toch oorverdovend. Mijn wereld draait niet meer rond mijn wensen. Mijn wereld staat op zijn kop, want na tien jaar een kinderwens te hebben, ben ik eindelijk mama. Een deeltje van mijn identiteit is geshift, en ik voel dat het een deel afscheid nemen is van wat ik altijd als prioriteit zag. Ik voel dat mijn keuzes een andere focus hebben. Ik voel dat de verandering dieper gaat dan enkel een nieuw deel van mijn identiteit.

Waar ik enkele maanden geleden zou gezworen hebben dat ik dat nooit meer zou doen, besef ik nu dat ik het voor mijn kinderen wel zou doen. Ik zou met zekerheid willen zeggen dat er nog een aflevering komt van Heksen Dragen Sneakers, want er zijn nog zoveel leuke ideeën in mijn hoofd, maar ik besef ook dat dit misschien het einde is.

Dat mijn taken als mama het misschien niet meer mogelijk maken om zoveel afleveringen te maken. Of dat de goesting er misschien niet meer gaat zijn. Begrijp me niet verkeerd, dit, deze podcast, is een van de dingen die ik het liefst van al doe in de hele wereld. Er is nog een ellenlange lijst van dingen die ik eerst zou opgeven vooraleer ik afscheid neem van jullie en van deze fantastische community. Maar waar het een paar maand geleden dat ik dat nog onmogelijk achtte, voelt dat nu al anders aan. Mijn hart neemt een andere vorm aan, het rekt om plaats te maken voor twee kleine spookjes.

Ik wil niet die mama zijn waarbij alles rond haar kinderen draait, maar ik weet ook dat mijn kinderen zo’n ontzettend belangrijk onderdeel van mijn leven gaan worden, dat ze overal gaan aanwezig zijn. En misschien evolueert dit alles naar spiritualiteit voor kids, misschien ook niet. Ik ben klaar om al het nieuwe te omarmen en sta open voor de veranderingen die er sowieso gaan aankomen. Zowel als wie ik als persoon ben; alsook in alles wat ik doe.

Ik sta aan het begin van de belangrijkste reis uit mijn leven. Hier gaat niets boven, this is it: the most important moment of my life. Ik weet nu al dat de moment dat ik ze in levende lijve ga zien dat ik de tranen niet ga kunnen tegenhouden. Zelfs als ik dit vertel, heb ik het moeilijk. Ik hoop gewoon dat iemand ze gaat kunnen uitleggen dat het emotionele mensje dat tuiten aan het wenen is echt heel gelukkig is, dat ze dat gaan snappen dat het traantjes van geluk zijn op dat moment. Maar ik weet gewoon hoe emotioneel dat dat gaat zijn.

En ja, dit is een soort vaarwel. Niet omdat het het einde moet zijn, maar een vaarwel naar deze versie van mezelf. De rups naar de vlinder. Het is een vaarwel naar het leven dat ik achterlaat, een besef dat alles gaat veranderen en een loslaten in dat ik niet weet waar ik ga staan eenmaal ik terug thuis kom met onze twee schatten. Ik kan met 100% overtuiging zeggen dat ik het allemaal niet weet. Dat ik geen idee heb. En dat is oké. Ik hoef het niet te weten. Het enige dat ik weet, is dat ik klaar ben. 

Ik wil jullie heel graag bedanken om te luisteren naar mijn verhaal. Om te luisteren naar alle afleveringen. Om mij en het hele team zo ontzettend hard te steunen. Heksen Dragen Sneakers heeft mij geholpen in heel donkere periodes van mijn leven en ik ben blij dat jullie er een deel van uitmaakten. Via de podcast en via instagram heb ik het gevoel dat jullie allemaal meeleven en dus dacht ik dat het misschien een leuk idee was dat jullie de kinderen mee welkom heten in België. Wie zin heeft en zich geroepen voelt, mag altijd een kaartje sturen naar Ali & Mayra Van Alboom, Schepenhuisstraat 17, 9000 Gent.

[Afsluiting]

[0:23:20]

(Outromuziek)

Je kan hun naam en adres ook vinden in de shownotes op onze website heksendragensneakers.be. Op die manier kunnen jullie ook een deeltje uitmaken van ons mooiste moment. Merci voor het luisteren En zoals altijd… go out into the world and go spread your magic!

[0:23:50]