Transcriptie EP 78 – Verhalen en Rituelen met Lies Verswijvel

9 november, 2021

[0:00:00]

(Intromuziek)

Lana Bauwens: Welkom terug bij Heksen Dragen Sneakers, de podcast over spiritueel leven in een moderne wereld. Mijn naam is Lana Bauwens en ik ben jullie host.

Lana: Dag lieve luisteraars. Vandaag heb ik Lies Verswijfel te gast van Magic In Motion. We praten over verhalen en rituelen, en hoe die twee kunnen samenvloeien en elkaar versterken. ‘t Is een openhartig gesprek over hoe rituelen je kunnen ondersteunen doorheen de moeilijke periodes, en hoe er magie zit in de kleine momenten. Ben je na het luisteren van deze aflevering benieuwd naar hoe je zelf een ritueel kan maken? Ideaal, want Lies geeft in april een webinar over rituelen voor onze leden.

Lana: Als je nog geen lid bent, dan ga je heel eventjes geduld moeten hebben. De deuren van ons membership gaan pas terug open in januari. Wil je zeker zijn dat je je kan inschrijven voor deze fantastische webinar die ongetwijfeld zo waardevol gaat zijn, en ook voor al onze andere leuke webinars die op het programma staan, schrijf je dan in op onze wachtlijst. Dan krijg je van ons een mailtje van zodra dat de deuren terug opengaan. Surf hiervoor naar heksendragensneakers.be/membership.

Lana: Welkom Lies.

Lies Verswijfel: Dag Lana.

[00:01:42]

Lana: We beginnen eigenlijk elke podcast een beetje met dezelfde vraag, je weet het misschien al: wat zijn drie woorden om jou te omschrijven zodat mensen jou een beetje beter leren kennen?

Lies: Ik ga daar waarschijnlijk zoals vele andere heel moeilijk vinden om daarop te antwoorden (Lies en Lana lachen).

Lana: Ja…

Lies: Maar ik denk dat euh, drie woorden die mij het meest omschrijven of wat ik doe het meest omschrijven, well kunnen vallen onder storyteller, en ik denk gewoon intuïtief en creatieve vrouw. Ik denk dat dat… Daarnaast zijn er nog wel veel woorden, maar ik denk dat de kern wel neerkomt op verhalen, intuïtie en creativiteit, dan zijn dat die drie woorden wel.

Lana: Ja, ‘t is een mooie samenvatting. Maar ‘t is ook heel breed hé, het kan echt alle kanten op gaan hé.

Lies: Misschien daarom…

[00:02:42]

Lana: Je omschrijft jezelf als storyteller, onder andere ook als moodcatcher, concept creator. Ik vind dat allemaal heel mooie woorden, maar laten we misschien beginnen met die storyteller, met die verhalen. Wat moeten we ons daar precies bij voorstellen?

Lies: Het gaat echt wel heel breed. Verhalen kunnen over alles gaan, en verhalen worden ook in alles verteld. Wij vertellen zelf een verhaal over wie we zijn, ons bedrijf vertelt een verhaal, de maatschappij waar we in leven vertelt een verhaal. Alles wat wij weten en kennen wordt ons geleerd aan de hand van verhalen. Dus voor mij is dat basically waar het leven op gebaseerd is, want zonder verhalen dan… Was er geen samenleving, of hadden wij geen kennisoverdracht. Dus voor mij zitten verhalen echt wel gewoon in de dagdagelijkse dingen, maar evenzeer als ik zeg ik ben storyteller, gaat het ook wel over mijn manier van werken mét verhalen uit folklore, of met het verhaal werken van een persoon die voor u zit. Verhalen zijn leven (Lana en Lies lachen).

Lana: Verhalen zijn leven, ja, ik vind inderdaad wel mooi. En hoe ga je die verhalen gebruiken in waar dat je mee bezig bent?

Lies: Ik werk heel graag met de kracht van verbeelding. Wij noemen dat verbeelding, maar laat zelf daar uw verbeelding op los, want alles kan misschien uit verbeelding wel echt magie, iets wat niet vatbaar is, maar toch wel voelt als een waarheid. Dus ik werk eigenlijk heel veel bijvoorbeeld in cirkels, gebruik ik graag verhalen uit de geschiedenis, van godinnen. Maar dat kan evengoed een heel mooi verhaal zijn uit een kinderboek, of een boek dat ik ergens ben tegengekomen.

Lies: Om mensen op een andere manier te laten kijken naar hun eigen leven. Door dat je metaforisch gaat kijken naar iets, of metaforisch gaat denken, en u eigenlijk veilig kunt op afstand houden, doordat het verteld wordt door een verhaal. Maar je gaat u waarschijnlijk wel herkennen in een personage, of in een verhaallijn, waardoor dat je op een heel andere manier, of op een zachtere manier kunt kijken naar dingen die u triggeren, of dingen die iets in u wakker maken. Dus verhalen zijn eigenlijk een tool om uw eigen binnenwereld beter te leren verstaan, of beter te durven aankijken.

Lana: Ja, ik begrijp het onmiddellijk wat je daarmee wilt zeggen, want ik lees ook veel, en inderdaad. Soms ben je boeken aan het lezen, en dan klopt dat zo perfect met hoe je u op dat moment voelt, en is dat hoofdpersonage zo net zo de struggle aan het meemaken dat jij ook meemaakt. En in ene keer kan je daardoor veel meer inzicht krijgen in hoe dat je u echt gaat voelen. En ik kreeg ook direct het beeld, als je zei van ja ‘cirkels’. Eigenlijk is dat een heel oud gebruik die verhalen, want ik had direct zo een beeld van zo rond het vuur zitten en verhalen vertellen om dingen te leren.

Lana: Dat zit ook enorm in de mythologie, en da’s ook hoe dat we heel veel dingen overgedragen hebben gekregen. Ik vind het wel heel mooi om op die manier te gaan denken over connectie te gaan maken met onszelf.

Lies: Ja, verhalen creëren vaak herkenning, en daardoor ook erkenning. Je gaat u herkennen in het verhaal van een ander, of je gaat u herkennen in een verhaal dat je lees of dat u verteld wordt. En ineens voel je u veel minder alleen, of je voelt u ineens verstaan, of je hebt het gevoel van: ik heb aansluiting gevonden, amai ik voel mij verbonden met dat verhaal. En als het een persoon is die een verhaal vertelt, voel je u ook verbonden met die persoon, waaruit weer andere gesprekken hadden kunnen voorkomen die u heel andere inzichten kunnen geven, of u gedragen kunnen laten voelen.

Lies: Da’s voor mij echt wel de magie van verhalen. Verhalen kunnen ons, verhalen brengen ons samen. Verhalen, je vertelt vaak rond een vuur, dat is ook zo. Wij zijn allemaal gecultiveerde verhalenvertellers, dat is gewoon wie wij zijn, wat wij doen. Ik ken niemand… Ik denk dat er niemand is die nog nooit een verhaal heeft verteld.

Lana: Meestal gaan we dan wel een verhaal laten baseren op dingen die we meemaken, proberen we… Ik heb het gevoel, zeker vandaag de dag, dat als we verhalen vertellen, dat het gaat over ‘moet je nu eens weten wat ik heb meegemaakt?’ Zo die dingen. Maar zo echt van die verhalen als metafoor zoals jij het dan zegt, dat is toch een pak verminderd denk ik hé?

Lies: Da’s inderdaad een pak verminderd, maar ‘t is in het algemeen een heel pak verminderd dat wij als mens gewoon op een, met bepaalde diepgang naar dingen gaan kijken, of op zoek gaan gaan naar bepaalde dingen, omdat we het niet geleerd hebben. Daar is niks mis mee hoor, we worden gewoon super rationeel opgevoed, en dit gaat veel meer over voelen. En da’s iets waar we redelijk van ontvreemd zijn geraakt, helaas, en waar heel veel mensen wel terug naar op zoek zijn. En er zijn gewoon heel veel verschillende tools en verhalen is één tool. En voor mij voelt die aan als een van de meest natuurlijke tools voor mij als persoon, om naar mijn eigen leven te kijken. En ook om een beter inzicht te krijgen in de leefwereld van iemand anders.

Lies: Maar misschien niet voor iedereen hé. Maar toch, iedereen kijkt wel eens graag een film, of iedereen leest wel eens graag een boek, of iedereen hangt wel eens aan de lippen van iemand die een heel goed verhaal aan het vertellen is. Verhalen creëren gewoon ook de mogelijkheid voor heel veel dingen om te ontstaan. Wanneer iemand een verhaal begint te vertellen, je wilt weten hoe het afloopt, want wow, dit kan gebeurd zijn, dit kan gebeurd zijn, dit kan gebeurd zijn. En dat vind ik fijn, en zo leer je heel veel over uzelf en over anderen. Ik kan een verhaal vertellen, of ik kan een verhaal openen, en hier kunnen vijf mensen zitten, en als ik dat verhaal dan stopzet, en ik vraag aan die vijf personen van ‘wat zou er nu gebeuren in dat verhaal?’. Die gaan waarschijnlijk alle vijf iets anders vertellen, maar dat zegt heel veel over hoe die persoon in het leven staat. En dat vind ik zó interessant.

Lana: Ja da’s inderdaad wel heel boeiend. Ik ben ook zo aan het denken van ja, verhalen en spiritualiteit. Het eerste waar dat ik aan denk is dan zo de verhalen in de bijbel. Inderdaad, de zondag had je dan zo meneer pastoor die een verhaal vertelde waar je de helft van de tijd niks van snapte (Lana lacht), maar ja, hebben we eigenlijk al een alternatief daarvoor dat meer aanleunt bij een hedendaagsere vorm van spiritualiteit?

Lies: Goh, ik denk dat het nu wel heel fel schuilt in film en boeken en muziek enzo. Het zijn ook verhalen die verteld worden, en die hebben een meer directere toegangspoort, dat de mensen nu denk ik dan de kerk. Maar ook dat, ik vind het wel interessant dat je de bijbel aanhaalt, want dat vind ik een heel goed voorbeeld over hoe we zo rationeel zijn geworden als samenleving. Want de bijbel, daar staan eigenlijk heel mooie dingen in als je daar metaforisch naar zou kijken.

Lies: Als je die verhalen metaforisch zou lezen, of je zou die verhalen met een heel andere blik lezen, dan staan daar heel mooie dingen in. Dus ik denk dat het, ik denk dat we nu in onze huidige samenleving op hele andere manieren verhalen verteld krijgen door inderdaad veel meer media en sociale media en kunsten, dan per se een pastoor of zo. Maar dan, nog denk ik dat het nog altijd de uitnodiging is om dan ook een stapje verder te gaan. Als een lied u enorm raakt, om ook echt te gaan voelen van: waarom raakt mij dat nu? Wat zijn de woorden in die tekst die mij triggeren, en wat vertelt dat over mij? Dus dat is weer zo dat volgend stapje waar we nog wel…

Lana: Want nu gaan we vooral naar muziek luisteren en naar films kijken, zelfs boeken lezen puur uit entertainment. Misschien zelf een beetje to escape reality, want het zijn geen gemakkelijke tijden soms. Dat luikje daarna is hetgeen wat eigenlijk belangrijk is hé, dat we gaan stilstaan bij wat dat voor ons betekent, wat dat doet, hoe we ons daarbij voelen, hoe dat we dan misschien bij onszelf kunnen gaan spiegelen enzo.

Lies: Ja inderdaad, waarom je kiest voor de film die je kiest. Zo een oefening die ik ook vaak in een cirkel doe, of als ik workshops geef rond archetypes bijvoorbeeld, dan vraag ik ook heel vaak aan de deelneemsters van: “Wat was echt uw lievelingsfilm als kind zo, wat was echt een film waar jij wild van was?” Of een verhaal of een boek, kan vanalles zijn.

Lana: (Lana lacht) Ik ben nu zo aan het denken aan: “Oh nee…” (Lana en Lies lachen) Zo hmmm, wat zegt dat over mij?

Lies: Ja voilà, en met welk personage identificeer je u? En wat was er in die film wat u echt gewoon, wat u raakte… Want als kind is dat nog heel puur natuurlijk hé. En dan vertelt het, als we daar dan nu naar gaan kijken, dan vertelt ons dat eigenlijk heel veel over de energie die wij eigenlijk als essentie in ons dragen. En als je dan die archetypes beter leert begrijpen, zie je ook wat eigenlijk de uitnodigingen kunnen zijn, of de obstakels kunnen zijn. En dan ga je zien dat bijvoorbeeld iemand die overwegend in het archetype van de maiden of zo zit, op een bepaald probleem heel anders gaat reageren dan iemand die in het archetype van de wilde vrouw of zo zit.

Lies: Maar als dat is wie jij in wezen bent, da’s ook weer een enorm krachtige tool om beter te begrijpen: waarom ga ik om met die dingen in mijn leven op die manier, waarom loop ik tegen bepaalde dingen aan, en wat is de uitnodiging voor mij om in te groeien? Of waar word ik uitgenodigd om in te groeien? En dat vertellen verhalen ons ook. Ja, ik vind dat heel nice (Lies lacht).

Lana: Ik vind het fascinerend, omdat, ik ben op zich iemand die heel graag verhalen vertelt, en heel veel schrijft. Maar ik heb er nog nooit aan gedacht om op die manier te gaan kijken naar eigenlijk iets wat ook een passie is, want ik kijk heel veel films. Maar ik heb daarna nog nooit stilgestaan bij: waarom had ik nu per se affiniteit bij die film, of heeft mij dat geraakt of zo? Echt nog nooit bij stilgestaan. Dus ik ben heel gefascineerd.

Lies: Alle films gaan door uw hoofd…

Lana: Ja awel, ik ben echt zo aan het denken…

Lies: Maar dat boek heb ik echt veel gelezen (Lana lacht).

[00:13:32]

Lana: Uiteraard, vanaf er een heks in zit, of vanaf er een spiritueel personage zit, ga ik automatisch een boontje hebben voor dat personage. We hebben alle twee ook een passie voor folklore, en dan ook echt zo de oude verhalen. Voor jou zijn die verhalen vooral verbonden aan magie. Wat kunnen we nog gaan leren uit zo die echt oude verhalen? Want veel van die verhalen zijn gedateerd, ik heb dat nu soms al als ik soms terugkijk naar oudere dingen, dat ik denk van: ‘oei oei, da’s toch echt niet meer…’

Lana: Iemand die me onlangs een verhaal vertelde van iemand die aan healing deed in Ierland, begin 1900. Het was eigenlijk een heel mooi verhaal, maar een deel daarvan was van dat die persoon mensen onderdompelde die psychisch ziek waren in healing water, en ik had zoiets: ‘oei, dat is nu toch niet de manier om dat te doen’, denk ik dan. Dus… Folklore betekent ook een beetje gedateerd, maar toch zit daar magie in. Dus hoe ga je dat eigenlijk met elkaar gaan verbinden?

Lies: Ja, ik vind dat fijn dat je ook direct een voorbeeld heeft, want mijn hoofd gaat daar dan direct heel metaforisch naar kijken. Dan denk ik da’s iemand… Voor mij staat dan, als je zegt van dat zijn dan mensen met psychische problemen en die healer ging die dan onderdompelen in water om die te helen. Wat ik hoor is: da’s een healer die mensen met psychische problemen hielp de weg te maken naar hun emotiewereld – waar water voor staat. Water symboliseert emoties. En die hielp om zich onder te dompelen in die wereld van emoties, om daar zichzelf te kunnen vinden.

Lies: Dus da’s een heel andere benadering, en dan denk ik: zo gedateerd is dat misschien niet? Maar we moeten daar gewoon anders naar durven kijken, met veel meer symboliek. En da’s voor mij de magie zo: de symboliek die daarin zit. Want water is enorm cleansing, water is… En da’s ook wat ik met de bijbel bedoel: we nemen dat allemaal – door dat wij zo rationeel zijn opgevoed – heel letterlijk. Ah ja oké, dus die deed die dan zo onder water en dan was het opgelost. Maar als je daar naar gaat kijken van waarvoor staat water? Waarvoor staat ‘iemand onderdompelen in een soort onderwereld waar alleen maar emoties leven?’ Dan wordt dat ineens iets heel anders, en dan wordt dat ineens zo heel mooi. Want hoe groei je als mens door psychische problemen? Niet door ervan weg te lopen, maar wel door erin te duiken.

Lies: En dan vind ik dat ineens een heel mooi verhaal. Ik denk dat dat meteen mijn antwoord is wat voor mij de magie is in oude folklore, is te durven kijken naar de symboliek die erin zit, in het durven open te trekken en het durven mijn verbeelding daar ook op los te laten van: wat willen ze ons daar nu eigenlijk mee vertellen? En ook dat is iets heel individueel. Daarom geloof ik dat een verhaal u exact vertelt wat het u hoort te vertellen als je u open durft stellen voor verbeelding.

Lana: Ja, da’s inderdaad een interessant punt he. Want als we een verhaal horen, niemand hoort dat op dezelfde manier. En ‘t is wel heel interessant om dan te gaan voelen en zien van: wat geeft dat voor anderen, maar ook: wat geeft dat voor mezelf. Ik was direct gechoqueerd door ‘o my god, die heeft iemand met psychologische problemen onder water…’

Lies: Je bent nog meer getraumatiseerd… (Lana en Lies lachen).

Lana: Het grappige is, ik heb heel veel schrik voor water. Dus het verklaart direct heel veel dat ik zoiets heb van: o my god, nee. Dus ik vind het heel interessant dat je op die manier inderdaad naar die verhalen gaat kijken, en dat eigenlijk heel mooie spiegels kunnen zijn voor de dingen die jou op dit moment misschien bezighouden.

[00:17:30]

Lana: Wat je ook zei is die symboliek, daar wil ik ook nog efkes het over hebben. Want ik heb ergens het gevoel dat we symboliek een beetje kwijtgeraakt zijn. Ik vind dat ontzettend mooi, ik ben ook heel hard bezig met de geschiedenis van magie. Vroeger was er veel meer dat er dingen symbool stonden, en ik heb het gevoel dat we dat nu een pak minder hebben, of dat dat toch een pak minder aanwezig is. Hoe sta jij daar tegenover?

Lies: I totally agree. Ik denk dat wij hebben verleerd om te leven met een soort van verwondering en bewondering. Voor mij is het, voor mij persoonlijk voelt het een stukje het verliezen van symboliek, of de connectie verliezen met symboliek, zit voor mij heel hard in het niet meer in contact staan met de wereld waarin we leven. Dat we zo individualistisch zijn geworden, en omdat alles heel yang is, dat we zo… We hebben niet meer die diepe connectie met de aarde, of we weten niet meer wat ons dat wil zeggen. Of als de wind eens heel fijn doorheen de tuin waait of zo, wie gaat er dan toch efkes in de tuin staan om eens efkes de wind te voelen en uw zorgen te laten meenemen?

Lies: Van die hele kleine dingen, maar da’s gewoon het land waar dat we in wonen, de mensen waarbij we rondom wonen vertelt ons zóveel. Maar doordat we die connectie verloren hebben, voelen we dat niet meer en is ook die magie verloren gegaan en herkennen we ook de symboliek niet meer in dingen, en herkennen we… We zien eigenlijk niet wat voor een rijkdom dat we gewoon voor ons neus hebben liggen. En ik denk ook dat dat te maken heeft met het feit dat de wereld eigenlijk heel klein geworden is.

Lana: Euh, klein, oké, ja?

Lies: In de zin van: als ik naar Amerika wil, dan boek in een ticket en ik ben daar. Dus alles is beschikbaar geworden. Ik kan een uur scrollen op sociale media, en ik kan van over de hele wereld ineens een hoop weetjes in mijn hoofd hebben, maar heb ik die eigenlijk wel nodig? Dus de wereld is heel klein geworden, alles is direct beschikbaar, er is dokter Google.

Lies: Wat ook maakt dat we veel minder opnieuw die connectie met waar we echt zijn, want… Je woont wel, om nu te spreken waar we nu zijn, we zitten nu in Gent, in dit huis met haar geschiedenis. En deze boom staat in deze tuin, en dat zijn hele kleine dingen, maar we maken die connectie niet meer, omdat alles gewoon… Er is te veel ter beschikking. Die community op kleine schaal is van oké, ik leef in dit land en hier moet ik het nu mee doen. Hier zit nu voor mij de wijsheid in voor mij om te groeien. En ik denk dat daar ook symboliek verloren gaat, omdat we gewoon de connectie niet meer hebben met de tuin, en de natuur en onszelf.

Lana: Hoe zou jij dat proberen om misschien terug te brengen? Is het nodig om het terug te brengen?

Lies: Ik denk het wel, ik denk dat het heel nodig is om dat terug te brengen. Ik denk dat het heel belangrijk is dat we terug connectie maken met elkaar, dat we elkaar terug leren kennen, dat we terug community’s gaan vormen, hier waar we zijn. En ik vind het heel belangrijk om ook… Pas op hé, er zit ook heel veel in om wel ook community’s te kunnen bouwen zoals we online en zo ook doen he, want zo bereiken we meer mensen en zo vergroten we ook alleen maar het veld van bewustzijn. Dus absoluut ja.

Lies: Maar ook hier en nu waar je nu bent, en daarin komen er rituelen wel. Want rituelen zijn, is samenkomen. Een vrouwencirkel, gewoon in een cirkel gaan zitten met vrouwen is al een ritueel op zich. En daarin maak je al verbinding, en leg je al een steen om community op te bouwen. En hoe je dat dan aanpakt, en de magie die je daarin brengt. Dat vind ik het mooie aan symbolieken en rituelen ook: alles, elke intentie dat jij stelt is waarheid.

Lana: Explain.

Lies: Dus we hebben zo gemakkelijk iets van: ah ja, nu ga ik een herfstritueel doen. En dan gaan we zo opzoeken: en hoeveel dennentakjes heb ik nodig, en hoeveel rozenbottels moet ik gaan plukken? (Lana lacht). Echt, pak uw rugzakje, zet uw muts op en ga het bos in. En voel wat jij in uw ritueel wilt leggen. Zo een stukje intuïtie, intentie, wat is uw intentie? Wat wil jij daar doen, en wat heb jij daarvoor nodig? Vorm zo uw ritueel, ga zo naar buiten, ga zo de natuur in, ga zo voelen. Maak die connectie, kom dan naar huis met uw mandje herfst, en begint uw ritueel op te bouwen vanuit de intenties die jezelf gesteld hebt.

Lies: En da’s denk ik ook weer zelfverantwoordelijkheid, en terug meer in tune komen met ons eigen intuïtie, en niet meer afhankelijk zijn van weer een stukje ratio en emoties denk ik. Wat voel ik zelf? Niet: wat denk ik dat ik moet doen, zodat ik het goed doe? En niet zo naar… We zijn zo gefocust op vorm, buitenwereld. Maar ga ook eerst eens voelen, wat voel jij dat je daarvoor nodig hebt? Wat heb jij nodig om te komen tot waar je wilt komen in dat ritueel? En creëer dat dan.

Lana: Ik denk dat het soms ook wat moed vraagt, en dat je al zelfzeker moet zijn om… Want ik herinner mij een tijd waarbij dat ik dat ook deed, dat ik echt zo ging gaan opzoeken van: wat moet ik nu doen? Wat wordt er van mij verwacht op deze volle maan? Hoe staat de sterren, wat is de energie nu? En dat ik daar eigenlijk op leunde, omdat het soms wel wat scary is om te moeten gaan voelen-

Lies: Absoluut.

Lana: -Wat heb ik hier nu nodig? En dat we soms ook onze weg een beetje in verliezen. Dus ik begrijp de reflex wel om te gaan naar zo…

Lies: Zeker, ik begrijp het ook he. Ik ook he, allez. Ik heb het ook allemaal opgezocht, en ik zoek het nog soms op. Maar ik denk wel, dat zit voor mij… Voor mij zit dat ook wel in de yinyangbalans ofzo. Het gevoel van: als ik niet de juiste takjes in mijne cirkel leg, dan gaat mijn cirkel niet lukken. Da’s een heel lineaire gedachte, da’s echt een heel yange gedachte. Want ik ben nu op punt A, en ik wil naar punt B. En punt A is: ik ga een cirkel creëren. En punt B is: dan ga ik een goede cirkel hebben en dan ga ik bereiken wat ik wil. Da’s heel yang, en daar is niks mis mee.

Lies: Maar als je dat nu op een yinmanier gaat benaderen: er is geen punt A en geen punt B, je komt gewoon altijd, je blijft in een cirkel gaan. Dan heb je ook niet het gevoel dat je iets te verliezen hebt, want als ik nu deze takjes leg en die voelen dan toch niet zo goed, er is niks verloren. Ik ga gewoon andere takjes halen. Of volgende maand is er weer een volle maan. Da’s zo, je zit continu dan meer in een proces of zo waarin je voelt van: alles wat nu in de herfst sterft en in de winter helemaal bevroren geraakt, wordt in de lente weer wakker en begint weer opnieuw. Dus je hebt continu het afsterven van en het opnieuw geboren worden, waardoor dat het…

Lies: Wat voor mij ons ook leert dat we terug wat moeten durven spelen, en niet alles zo serieus moeten nemen. Je moogt ontdekken, en je moet het niet allemaal ineens weten en kunnen. Je moet niet van punt A naar punt B geraken. Je leert alles in het proces zo. En als je van punt A van punt B gaat, dan mis je het proces. En da’s net waar je ontdekt wat je nodig hebt.

Lana: Dat van dat spelen, dat denk ik dat inderdaad heel belangrijk is dat we… Vaak zijn we denk ik iets te serieus als het gaat over rituelen. Het moet allemaal heel serieus zijn, en ik moet die kristallen hebben bijvoorbeeld om dat te kunnen doen. Je kunt inderdaad gaan kijken naar rituelen die opgeschreven geweest zijn of zo om daar inspiratie uit te putten. Maar daarnaast, just go wild, doe uw ding, amuseert u vooral.

Lies: Je kunt niks mis doen.

Lana: Ja, voilà. Ik denk dat dat ook heel belangrijk om eens uit te spreken… Dat je niks mis kunt doen.

Lies: Je kunt niks misdoen. En het is super fijn, zeker als je een persoon bent die enorm houdt van kennis, dan is dat heel fijn om op zoek te gaan naar: wat doet dit plantje? Wat doet dit plantje, wat is de symboliek van dit plantje? Als ik nu inderdaad naar de oude folklore ga kijken, da’s super fijn. Dat mag. Maar pin u daar niet zo op vast dat als je dat plantje niet vindt, dat uw ritueel niet gaat lukken. Da’s denk ik een balans die je wel mag vinden. En uiteindelijk, we kunnen allemaal magie creëren, we kunnen allemaal het hele gewone heel heilig maken. Puur door de intentie die we erin steken. En dat doe je zelf. En speel daar maar mee. Voel maar, misschien heb je tien keer een ritueel nodig om voor uzelf te ontdekken wat voor u de beste manier is om tot een bepaalde stemming te geraken. Maar sfeer is daarin heel belangrijk. En da’s ook voor iedereen heel anders, dus als iemand…

Lies: Als wij met allemaal een vollemaanritueel doen op volle maan, allemaal in ons eigen plekje. Uw altaar gaat er waarschijnlijk anders uitzien als dat van mij, want je bent een andere persoon dan ik. En da’s helemaal oké. Maar da’s uw setting, en die helpt u, die geeft u veiligheid, die geeft u vertrouwen, die geeft u warmte. Die warmte die wakkert uw magic aan, zodat jij tot uw ding kan komen. Maar ik kan aan dat altaar gaan zitten, en ik kan misschien niet helemaal dat voelen. Dus ik heb misschien een andere setting nodig, maar aan het einde van de rit zijn wij wel allemaal in die reflectie gegaan en hebben wij wel allemaal een ritueel beleefd en een prachtige volle maan beleefd en gevoeld wat we moesten voelen. Maar uw setting zag er misschien een beetje anders uit dan die van mij, en da’s oké. En ik denk dat we dat ook moeten durven, daarin mogen durven ontdekken, want zo leer je uzelf ook gewoon kennen.

Lana: Je spreekt nu over volle maan allemaal apart. Hoe ga je dat dan gaan combineren in bijvoorbeeld een cirkel?

Lies: Ik was gewoon een voorbeeld aan het geven van een ritueel, maar in een cirkel… In een cirkel creëer ik meestal – als ik de cirkel zelf organiseer – creëer ik de bedding, en dat zal voor een heel groot stuk mijn energie ook wel dragen, omdat dat hetgene is wat ik voel dat een veilig net creëert of zo. Ik probeer zeker ook wel altijd intunen met de energie van het moment, en als de vrouwen toekomen… Die energieën die mensen gewoon instant. En die hebben ook allemaal gewoon hun ringen aan, hun ketting aan en we kunnen dat ook gewoon bij hun in de cirkel leggen zodat het gewoon allemaal met elkaar connecteert. ‘t Is veel fijner om samen volle maan rituelen te doen hé (Lana lacht).

Lies: Maar het hoeft zelfs niet volle maan te zijn, ik kan gewoon een slechte dag hebben en voelen van: “Amai, ik heb echt het gevoel dat ik niet meer zo gecentreerd ben in mezelf. Ik heb echt het gevoel dat er iets wil gezien worden in mij waar ik precies al lang niet meer bij heb stilgestaan. Ik ben precies al efkes in een rush aan het leven, ik ga vanavond een ritueel doen.” Bijvoorbeeld. Want het hoeft niet op hele bijzondere momenten of zo. Jij kunt gewoon op een random woensdagmiddag om drie uur een ritueel doen als jij daar behoefte aan hebt. Da’s eigenlijk dat wat ik daarjuist wou zeggen van: het is wat jij nodig hebt, en creëer daar gewoon de bedding voor.

Lana: Want jij organiseert cirkels, maar ze zijn niet per se op volle maan he?

Lies: Nee. Vroeger deed ik dat wel, was dat meestal wel zo op volle maan/nieuwe maan. En nu gebeurt dat zeker ook nog wel hoor dat er vollemaan cirkels en nieuwe maancirkels worden gegeven, maar da’s niet, dat hoeft daar niet afhankelijk van te zijn. Elke fase is interessant en boeiend. En er is zoveel energie om mee te werken, en er is ook zoveel meer nog dan alleen de maanstanden. Maar ik vind het wel heel fijn, gewoon omdat ik hou van folklore en zo, vind ik het wel fijn om rond bepaalde datums of rond bepaalde grote feesten en zo. Zoals nu, Samhain komt eraan en het is gewoon super fijn om dan gewoon een ritueel te doen. Da’s ook die verbondenheid en die community.

Lies: Je voelt instant een connectie met voorouders, en da’s denk ik ook de gedragenheid van rituelen en van community. Da’s gewoon dat je voelt van: wij zijn de mensheid, en wij doen dit al jaar op jaar op jaar op jaar. En dat creëert gewoon verbondenheid onderling. Da’s traditie. En traditie brengt mensen dichter bij elkaar, en traditie geeft mensen een enorm gevoel van connectie, en traditie geeft ook het gevoel van zingeving. Traditie kan zo… Wanneer alles. Dit is een heel goed voorbeeld. In corona tijden bijvoorbeeld, waarin heel de wereld plots anders is en er heel weinig connectie is of weinig connectie mag zijn, dan kan een ritueel dat al honderden jaren wordt gedaan, zoals een kerstboomverbranding of weet ik veel wat, kan dan ineens echt gewoon een anker zijn van dat hebben we nog, da’s traditie, traditie geeft betekenis en zingeving en brengt mensen, ondanks alles, dichter bij elkaar.

Lies: En de dag van vandaag zijn dat misschien hele andere dingen, maar bijvoorbeeld als ik nu denk aan de warmste week van Studio Brussel of zo, da’s ook een traditie geworden, da’s bijna een ritueel geworden, da’s iets waar heel veel mensen jaarlijks naar uitkijken, omdat ze dan voelen: dan dragen we elkaar als samenleving. Da’s dan de hedendaagse manier van dingen doen, maar dat blijft heel mooi. Echt heel belangrijk.

[00:31:31]

Lana: Als je spreekt over rituelen, je hebt al een beetje gezegd van ja, die kerstboomverbranding, de warmste week… Dat zijn zo oude dingen, nieuwe dingen die erbij komen. Als je nu efkes gaat in uw bibliotheek van rituelen, van dingen die je al gedaan hebt, wat is zo het krachtigste van ritueel voor jou persoonlijk?

Lies: Voor mij persoonlijk?

Lana: Ja.

Lies: Ik denk dat het krachtigste ritueel voor mij als persoon wel de rituelen geweest zijn waarin dat we afscheid hebben genomen van iemand, en ook waarin dat we nieuw leven verwelkomen, en waarin dat we diegene die er niet meer zijn herinneren of zo. Omdat, dat zijn voor mij… Ik vind dat heel bijzondere momenten. Ik heb denk ik ook hele mooie mensen rondom mij waar ik ontzettend dankbaar voor ben, en we hebben de laatste jaren helaas wel afscheid moeten nemen, ook al van een aantal hele jonge zieltjes die bij ons waren. En dan, op zo’n manier daar zo mee kunnen omgaan…

Lies: En ik herinner mij eigenlijk, ik vind dat wel een bijzonder, ik vind dat wel een goede vraag die je stelt. Ik ben mama geworden in 2017 en ik heb mijn dochtertje verloren tijdens de zwangerschap. En voor mij, ik heb daar heel veel zingeving en heel veel betekenis aan gegeven, door symboliek, door te gaan voelen in jezelf: wat heeft haar dood mij gebracht, wat komt mij dat vertellen? Wat kan ik hieruit leren? Hoe kan haar dood mijn wedergeboorte zijn? En voor heel veel mensen voelt dat zo aan: amai, die gaat haar klopt nog krijgen he, ze is aan het vluchten in de spiritualiteit. Mensen hebben zoiets van: en da’s gewoon niet onder ogen durven komen he. En dan denk ik: nee, da’s juist wel onder ogen durven komen, maar da’s gewoon… Ik probeer daar op mijn manier betekenis aan te geven. En da’s genoeg. Als ik daar op die manier voor mezelf betekenis aan kan geven, dan is dat genoeg. En ik hoor de mensen vertellen van: ze gaat nog tegen de muur lopen he, ene keer dat ze het…

Lies: Maar ik besef heel goed, al in het eerste moment wat er aan het gebeuren is. Maar voor mij staan gebeurtenissen die ons overkomen, zijn gewoon allemaal uitnodigingen tot zelfontwikkeling, zijn gewoon allemaal uitnodigingen om uzelf beter te leren kennen, om te durven groeien, om te durven bepaalde dingen in de ogen te kijken. Dus ik vind dat… Ik vind dat super mooi, en heel krachtig om daar dan ook naar te gaan durven kijken vanuit symboliek, en daar gewoon uw eigen betekenis aan te geven. Want dat maakt dat jij daar in uw hoofd een bepaalde aan kunt geven die u kan verder helpen op uw pad. En waarom zou je dat dan niet doen? En da’s voor mij de kracht van een ritueel. Bijvoorbeeld, ik heb dit symbool, da’s een spiraal met een zonnetje rond.

Lana: Een tattoo.

Lies: Een tattoo. En voor mij, tatoeages zijn ook een heel symbolische traditie. Nu is het ook heel esthetisch vaak…

Lana: Ja, maar het komt vanuit…

Lies: Oorsprong komt wel vanuit de symboliek. En da’s iets… Ik heb dat gedroomd de nacht dat mijn dochter gestorven is, heb ik dat gedroomd. En ik kan wakker worden en dat gewoon super random vinden. Of ik kan wakker worden, en ik kan een papier nemen en ik kan dat eens tekenen, en daar eens naar kijken. En ik keek daar naar, en voor mij voelt dat aan, de spiraal voelt voor mij aan als oké, dit is een reis die ik maak naar binnen, om dan van daaruit als een gegroeid persoon terug naar buiten te keren.

Lies: En ik voelde dat ik dat eigenlijk al heel lang moest doen, dat ik die uitnodiging best wel al vaak had gekregen, maar ik durf gewoon niet. Ik bleef te hard in angst zitten, ik dierf niet naar die binnenwereld gaan. Ik had bang om te ontdekken wat daar zat, ik had bang om zelf verantwoordelijkheid te nemen voor mijn leven. Maar dan staat daar een zonnetje rond. En dan dacht ik: da’s mijn licht, zij is het licht om die reis naar binnen te maken. En da’s hoe ik daar voor mij betekenis aan aan gegeven heb. Is dat waar? Dat maakt zelfs niet uit. Moet dat waar zijn? Als ik dat zo ervaar, als dat voor mij zo voelt, en als dat voor mij een uitnodiging is om een leven te kunnen leiden met meer vervulling en met meer connectie met mezelf, wat maakt het dan uit of dat verzonnen is, of niet verzonnen is. En dat is ook heel het ding van rituelen, da’s gewoon…

Lies: Symboliek is iets dat je plakt op iets om daar meer betekenis voor te geven, zodat jij daar als persoon dingen kunt uithalen die dat jij daar hoor uit te halen. En op grote schaal doe je dat dan als samenleving, als je dan samen zoals een meiboom of zo. Daar gingen ze daar witte linten in, en witte met rode lichten in. En dat is de lente, en dat staat voor de vruchtbaarheid. En eigenlijk symboliseert dat echt gewoon het proces waarin een man en een vrouw, dus de rode linten staan voor een vruchtbare vrouw die kan bloeden, en de witte linten staan voor het sperma van de man, en samen is dat vruchtbaarheid.

Lies: En daar danst er dan een heel dorp rond. Ja, da’s een beetje raar als je dat zo zegt, maar het gaat gewoon over de vruchtbaarheid en de betekenis die je daaraan geeft. En da’s gewoon mooi, want je eert op die manier de dingen die je wil toelaten in je leven. Da’s het denk ik, op die manier maak je de dingen die je wilt toelaten in uw leven, of de dingen die je wilt bereiken in uw leven, of waar je naar op zoek wilt gaan, je maakt die zichtbaar, je maakt die tastbaar. En doordat je dat zichtbaar of tastbaar maakt, wordt dat ineens iets heel concreet, en kan je dat veel gemakkelijker gaan beleven.

Lana: Of gaan verwerken… Eigenlijk vat op krijgen he. Want datgene wat je vertelt, gaat over heel moeilijke en uitdagende emoties. Da’s iets dat u overkomt, en daar komt heel veel bij kijken. Zowel energetisch, als op emotioneel vlak. En eigenlijk geven die rituelen u dan een soort van houvast om daar mee aan de slag te gaan. In de plaats van ervan te gaan weglopen. Ik denk dat dat inderdaad wel heel krachtig is en heel mooi is dat je op die manier daar mee omgaat. Wat denk je dat we op dit moment, misschien als maatschappij van ritueel nodig hebben om zo wat terug dichter bij onszelf te geraken?

Lies: Goh, ik moest daarjuist nog even denken… Bijvoorbeeld iets wat ze ook heel vaak doen als er iemand sterft of zo, de assen onder een boom of zo planten. Dat ze een klein boompje planten, dat het later kan groeien. En dan denk ik gewoon: hoe mooi is dat? Hoe mooi is dat dat je dan opeens iets wat er niet meer is, nog een beetje hebt doordat daar een boom staat, wat heel geworteld is, waar je kunt tegenzitten, waar je alles tegen durft vertellen en waar je gewoon misschien emoties waar je niet geraakt, waar je wel kunt raken doordat je u echt gesteund voelt, doordat je bij die boom kunt zijn, omdat dat voor u zoveel betekent.

Lies: En dan wil ik overgaan naar de vraag die je daarjuist stelde, dat vraagt van onze samenleving… Ik denk dat wat wij echt nodig hebben, is terug durven verbeelden. En is terug durven verwonderen, en terug durven met bewondering kijken. Want hoeveel mensen durven er nog tegen een boom praten?

Lana: Ja nee, niet veel denk ik (Lana lacht).

Lies: En ik denk dat wij dat als samenleving nodig hebben, is terug meer durven spelen en meer openstaan. Wij weten eigenlijk niks he Lana.

Lana: Nee, da’s waar.

Lies: En net dát is de magie van het leven. Want dat wil zeggen dat alles mogelijk is. Dat wil zeggen dat er zoveel kan, en dat wil zeggen dat jij vandaag perfect tegen een boom kunt praten en u kei onnozel kunt vinden, en dat dat helemaal niet uitmaakt. Maar dat kan ook zeggen dat je misschien tegen die boom praat, en dat je denkt: dat was nu eigenlijk wel eens tof ze.

Lana: Ja, ik moet direct denken, als je gaat naar de geschiedenis van magie en zo – daar komt ook nog een aflevering over – heel veel mensen, vroeger, die gingen ervan uit dat bijvoorbeeld een standbeeld… Wij zien dat nu als een standbeeld. Da’s een beeld dat gemaakt is, da’s kunst, daar wordt van op afstand naar gekeken. Maar vroeger, een standbeeld van een God of van het even wat, dat werd aanzien als effectief die God. En mensen hadden daar een huis voor. En die gaven dat eten en drinken en er werd daar vanalles mee gedaan. En nu kijken wij daar eigenlijk een beetje op neer, zo van: allez, kom, we weten nu toch allemaal dat dat gewoon steen is.

Lies: Maar ergens vind ik ook dat daar schoonheid in zit dat dat toen mogelijk was, da’s die verbeelding waar jij over praat, van: maakt niet uit of het gewoon steen is, of effectief die God. Het gaat over datgene wat het voor jou kan doen als je daar tegen babbelt. Bijvoorbeeld een boom die heel veel symboliek had, waar mensen altijd naar terugkeerden generaties lang, die altijd op die plek terug samenkwamen en daar vanalles deden. Het gaat niet over of dat het waar is of niet, het gaat niet over of dat het wetenschappelijk kan of niet, het gaat over wat het voor jou kan betekenen. Ik denk dat dat vooral datgene is wat belangrijk is. En inderdaad, waar we misschien als maatschappij wat meer moeten voor gaan openstaan.

Lies: Ik denk dat dat echt de essentie is. Ik denk dat we nu meer dan ooit heel duidelijk kunnen stellen dat wetenschap onze nieuwe religie is geworden. Mensen hebben altijd iets nodig had om zich aan vast te houden, omdat, mensen hebben altijd liever dat iemand buiten zichzelf zegt wat ze moeten doen, want als dat dan niet goed loopt, dan kunnen ze ook met de vinger wijzen. Sorry to say, dat is gewoon zo. En je hebt heel veel religiën, en je hebt ook mensen die zich enorm vasthangen aan bepaalde guru’s of zo, da’s juist hetzelfde. Voor mij is het belangrijkste om te leren voelen voor uzelf, en om in contact te komen met uw eigen intuïtie, zodat je zelf in situaties kunt voelen: klopt dit voor mij, of klopt dit niet voor mij? En doordat we nu heel rationeel zijn en wetenschap en zo zien als de absolute waarheid en als een religie, pas op hé, ik wil wetenschap helemaal niet slecht praten. Wetenschap is ook heel veel mooie en heel veel goede dingen.

Lies: Maar dat laat ook gewoon nog heel veel dingen open, want dat zijn ook gewoon allemaal onderzoeken die vertrokken zijn vanuit een bepaalde groep mensen die iets wilden onderzoeken en die daar een intentie voor hebben gesteld. En dat dan dan en het resultaat daarvan en die statistieken, dat is dan wetenschappelijk bewezen. Ja, maar da’s wel vertrokken van… Van die groep mensen. Dus hoe kan dat dan de absolute waarheid zijn. Dus je moet dat allemaal met een korrel zout blijven nemen, want nu is’t inderdaad wetenschap wetenschap, rationeel rationeel, waardoor dat die verbeelding inderdaad gewoon niet zoveel ruimte meer krijgt. We hebben makkelijker het gevoel dat we belachelijk zijn, dat we onnozel zijn, wat gaan mensen wel niet denken, wat gaan de mensen zeggen? Maar dat maakt toch niet zoveel uit, da’s zo weer opnieuw dat durf spelen, durf experimenteren met het leven gewoon, en met alles wat er is. En zie wat het met u doet. Ik denk dat dat heel belangrijk is.

[00:43:39]

Lana: Je had het daarnet al over die vrouwencirkels, da’s op dit moment ontzettend populair. Er is heel veel vraag naar. Waarom komt dat volgens jou?

Lies: Goh, om heel veel verschillende redenen denk ik. Maar ik voel wel een soort van… We zijn op zo’n punt gekomen in onze wereld en in onze samenleving, dat heel veel mensen wel beginnen voelen van: zo kan het precies toch echt niet meer verder? We moeten toch echt wel wat meer zorg gaan beginnen dragen voor de aarde, of we moeten toch echt wel… Moeten we daarin meegaan? Klopt dat wel voor mij? En ik voel mij daar precies niet goed bij. En ik heb het gevoel dat dat van mij verwacht wordt, en meer mensen beginnen wel zo wat voor zichzelf te denken en vragen te stellen, maar ook te voelen van goh, hey, ik heb twee kinderen thuis, 9-to-5, is dat wel de normale gang van zaken, want ik kan dat precies niet. En er is zoveel sociale media en die kan dat wel en die kan dat wel, en ik kan dat niet.

Lies: Waardoor dat mensen gewoon het gevoel hebben van: ik kan dat niet meer bijhouden. En vrouwencirkels zijn een heel veilige haven waar je kunt landen, en waar je kunt zijn wie je bent. En even niet de rol van moeder, en even niet de rol van collega, van dochter, zus, partner. Maar gewoon met wat er is. En dat zijn hele andere gesprekken, dan wanneer je een koffietje gaat drinken in zo een cirkel in een veilige bedding. En het is een uitnodiging om eens naar die diepere lagen te gaan, en om uzelf te laten zien. En alles wat in de cirkel gebeurt, blijft in een cirkel. Dus dat voelt ook echt wel veilig om echt gewoon helemaal te zijn. En dat wil helemaal niet zeggen dat dat klaaguurtjes zijn, totaal niet, dat maakt wel dat je durft delen vanuit een kwetsbaarheid die in onze standaardwaarden vaak zich niet veilig genoeg voelt om zich te tonen. Omdat we nog wel altijd het gevoel hebben van: “Ja, maar ja, als ik ziek ben, dan moet ik misschien maar een Dafalgan pakken en toch gaan werken.” Bijvoorbeeld.

Lies: En hier kunnen we gewoon zeggen van: “Goh nee, ik ben eigenlijk gewoon moe, en ik kan eigenlijk niet gaan werken.” En wat we dan doen, is zo’n dingen delen, en dan op een bepaald moment komen er heel veel verschillende thema’s naar boven en, magie of niet, maar een groep vrouwen die daar dan samenzit, heeft dan toch wel een soort van gelijk thema. En dan kun je beginnen gaan echt verbinden met elkaar van: “Ah, jij voelt dat ook? Hoe is dat dan voor u gegaan?” Zeker als je vrouwen hebt die uit verschillende generaties komen: “Ah, jij hebt dat ook ooit meegemaakt? Ah, en nu zit je in die fase in uw leven?” Da’s weer zo dat cyclische he. En dat maakt dat je op een heel andere manier gaat verbinden, gaat praten met elkaar, en veel onvoorwaardelijker. Er vallen zo allé, ja, gevoelens die dat we zo in de gewone wereld wel nog eens kunnen ervaren als jaloezie of ‘die is beter als mij of niet’… Dat valt daar allemaal weg, omdat iedereen zich daar gewoon kwetsbaar mag laten zien, en krachtig mag laten zien, en vurig mag laten zien. Dus da’s een beetje thuiskomen en uw eigen vrouwelijkheid…

Lies: En vrouwelijkheid, niet alle aspecten van de vrouw – dat zul jij ook wel weten van de archetypes – sommige archetypes zijn heel aanvaard in onze samenleving, sommige archetypes absoluut niet. En als je nu een vrouw bent die net in één van die archetypes overwegend zich comfortabel voelt, maar die wordt niet echt aanvaard in een samenleving, dan voel je u wel een buitenbeentje, of dan heb je het gevoel dat je niet overal jezelf kunt zijn. En in een cirkel kan dat wel. En daar zijn misschien nog vrouwen die hetzelfde kennen, dus dat maakt ook weer dat je verbinding gaat voelen en connectie gaat voelen, en dat je samen kunt gaan kijken naar: ‘Hmm, en hoe kunnen we dat misschien dan aanpakken dat we ons wel beter kunnen thuisvoelen in de wereld? Wat is er daarvoor nodig?”

[00:47:50]

Lana: Je hebt vroeger in een biowinkel gewerkt, en je was ook actief in de eventsector. Hoe ben je er nu eigenlijk toe gekomen om dit te gaan doen?

Lies: Ja ik heb vanalles gedaan he. Maar ik denk dat het gewoon begint al… Het begint gewoon al veel verder. Ik heb mij als kind, was ik gewoon… Ik wou altijd het buitenbeentje, de rare. En dan in mijn tienerjaren heb ik dan ook wel heel hard ge struggled, en ik heb ook wel een hele, best wel een pittige kindertijd en een pittige jeugd gehad, dus het was voor mij wel altijd heel erg zoeken naar ‘hoe vind ik nu een plaats in de wereld waarin ik mij mezelf kan voelen?’. Maar dat was echt wel heel moeilijk.

Lies: En dan op een bepaald moment is mijn lichaam heel veel signalen beginnen geven, ben ik heel veel paniekaanvallen beginnen krijgen. Ik kon niet meer functioneren op een bepaald moment van de paniekaanvallen. Dan is er maar één oplossing en dat is medicatie. Medicatie geven, dan voelde ik helemaal niks meer. Om dan op mijn tweeëntwintig of zo uiteindelijk op een punt te komen dat ik dacht van: “Nee jong, echt waar, ik wil dat niet, ik wil dat allemaal niet in mijn lijf. Ik voel gewoon dat wat er van mij verwacht wordt in deze wereld, dat sluit gewoon niet aan bij wat ik voel dat de wereld nodig heeft, of bij wat ik voel dat ik ben, of wie ik ben.”

Lies: Dus alles uit mijn lijf: geen medicatie meer, ik wil niks meer onder druk, ik wil gewoon echt op zoek gaan naar een leven waarin ik authentiek kan zijn en mag zijn. En dan heb ik, zoals dat gaat, zijn er heel veel jobs en mensen op mijn pad gekomen die dat dan overal wel zo een puzzelstukje hadden van waar het uiteindelijk toe geleid heeft. Maar ik denk dat het vooral heeft te maken met vrouwelijkheid. Ik heb door al mijn jobs door mogen ontdekken dat mijn eigen zoektocht naar vrouwelijkheid een beetje een levensmissie was voor mezelf. En dan als extensie daarvan, naarmate de jaren vorderden voelde ik ook wel dat dat ook wel mijn roeping was om iets mee te doen en terug te geven.

Lies: En ik denk dat het… Ik heb inderdaad op een plek gewerkt waar er heel veel opleidingen en zo doorgingen, ook rond persoonlijke groei en ontwikkeling. En er hingen ook vrouwen festivals door. En ik weet nog de eerste keer dat ze zei van: “Jij zou eigenlijk daar eens aan moeten meedoen, want dan kun je al die trainsters leren kennen.” En ik dacht: “Ugh, een vrouwenfestival… Een heel weekend op een kasteel met zeventig vrouwen, dat wil ik niet (Lies lacht)…”

Lana: Oh nooo (Lana lacht).

Lies: Maar dan ja, dan krijg je toch die uitnodiging en die uitdaging om dan te voelen van: “Wauw, dit is helemaal niet hoe ik vrouwen onder elkaar ken, dit is iets helemaal anders, dit vind ik wel heel fijn en ik voel me super gedragen en super… Ik heb nog nooit zo authentiek kunnen zijn als hier dit weekend.” Dus dat heeft dan enorm veel veranderd, en dan ja… Zoveel, ik denk te veel om nu allemaal te vertellen, maar… Uiteindelijk heb ik dan, ben ik op het punt gekomen dat ik mijn dochter verloren heb tijdens de zwangerschap, en ik heb daarna ook nog een miskraam gehad die voor mij heel veel impact heeft gehad fysiek, ja.

Lies: Heel veel impact heeft gehad; ik ben toen eigenlijk… In een andere tijd had ik gestorven, mijn overgrootmoeder is ooit in een miskraam ook doodgebloed en als ik in die tijd had geleefd, had het voor mij ook zo gelopen, dus ik heb het geluk gehad van de wetenschap dat ze mij daar hebben kunnen doorhalen en dat ik een bloedtransfusie heb gekregen en dat ik er weer bovenop ben geraakt. Maar ik voelde wel toen ik daarna thuiskwam, ik kon niks… Ik voelde mij gebroken, mentaal, emotioneel, fysiek, spiritueel ook, want ik was even alles kwijt.

Lies: En het enigste wat ik voelde was: ik moet gedragen worden, door vrouwen. Want dat is wat vrouwen doen, vrouwen zijn community builders, vrouwen dragen elkaar, vrouwen zorgen voor elkaar, vrouwen creëren die veiligheid. Dan heb ik durven vragen, heb ik aan vriendinnen durven vragen, aan familie, aan een heleboel verschillende vrouwen gevraagd van: “Willen jullie in mijn huis zijn?”

Lana: Gewoon…

Lies: Ja, dat was fijn, want dan zat er iemand gewoon een boekje te lezen, en iemand zat zo wat mijn voeten te masseren, en iemand was soep aan het maken.

Lana: Wauw…

Lies: En dan op een bepaald moment zit je met allemaal op de mat, en zit met allemaal te wenen, of zit je met allemaal te lachen. Maar je voelt u gewoon, je voelt van: wij zijn vrouwen, en wij maken allemaal die dingen mee. En we zijn er gewoon voor elkaar. En van daaruit ben ik dan maandelijks vrouwencirkels beginnen organiseren, samen met een hele fijne andere vrouw. En dan hebben wij dat een jaar zo gedaan in mijn living (Lana lacht), en dat was nu, dat was begin 2018, en nu zijn we eind 2021 en ik organiseer nog steeds vrouwencirkels op meer plaatsen nu en ja, ik vind dat heel waardevol werk.

Lana: Echt een heel mooi verhaal van hoe dat je eigenlijk daartoe gekomen bent, en die transformatie die je uiteindelijk ook hebt meegemaakt op verschillende vlakken, om dan uit te komen hier. Ik denk, er zitten heel veel aspecten in die heel herkenbaar zijn vanuit mijn verhaal ook, van hoe dat je na toch wel zware dingen mee te maken, toch ergens vindt van oké ja, die spiritualiteit, die verbondenheid, hoe belangrijk dat dat is. En hoe dat je daar naartoe gegidst wordt, ‘k zal het zo zeggen-

Lies: Ja ja, absoluut, zeker.

Lana: -Om dat werk te gaan doen ook.

[00:53:39]

Lana: De laatste vraag: als moodcatcher en concept creator ben je bezig met dromen van anderen concreet te maken. Waar droom jij nog van?

Lies: (Lies glimlacht) Goh, ik heb heel veel dromen he (Lana en Lies lachen).

Lana: Da’s goed he.

Lies: Maar ik denk inderdaad, wat ik doe zowel als storyteller, als moodcatcher of als concept creator, is eigenlijk gewoon: ik gebruik heel veel yin. Ik ga met individuen, met projecten, met mensen met concepten kijken naar: wie ben jij? Wat is uw essentie? Wat wil jij in de wereld zetten? Wat is het verhaal dat jij hoort te vertellen? En ik denk dat dat mijn ongoing dream and life work is voor mezelf, ook om gewoon zodanig mijn leven te organiseren – wat dan weer een mooie yang eigenschap is – dat ik kan blijven voelen en intunen met ‘wie ben ik, en is het verhaal dat ik aan het vertellen ben, klopt dat, en voel ik mij authentiek in het leven en in de dingen die ik doe?’.

Lies: En ik voel meer en meer dat ik tot de essentie aan het komen ben waarop ik echt wel de dingen die ik aanreik aan andere mensen, dat dat 90 % van de tijd is hetgene is wat ik zelf wel wil kunnen leven. Want je gaat heel snel verloren, ook in het te veel werken of te veel aannemen, en ik voel meer en meer… Ik kan alleen maar mensen verhalen vertellen, en ik kan alleen maar mensen creativiteit aanreiken om tot een binnenwereld te geraken als ik voor mezelf genoeg tijd heb om met mijn verhaal bezig te zijn. Als ik met mezelf genoeg tijd heb om creatief bezig te zijn, om mijn eigen leefwereld te begrijpen.

Lies: Dus ik denk dat dat nu mijn droom is, om niet meer weg te lopen van mezelf, of geen afleiding meer op te zoeken, maar gewoon echt in mijn essentie te durven gaan staan of zo.

Lana: Da’s een hele mooie droom, en ik denk dat het verhaal hier ook heel duidelijk is.

[00:55:50]

Lana: We gaan om af te sluiten nog één iets doen, namelijk witchy dilemma’s. Wat wil dat zeggen? Ik ga jou een dilemma voorleggen-

Lies: Oh, dat vind ik spannend…

Lana: -En je moet één van de twee kiezen (Lana lacht). Tarotkaarten of orakelkaarten?

Lies: Orakelkaarten.

Lana: En waarom?

Lies: Die laten meer ruimte voor verbeelding.

Lana: Serieus? Oh kijk, ja, ik zou volledig anders… Maar ik snap ergens wel wat je bedoelt ze.

Lies: Die hebben minder regels of zo. Ik vind het alle twee heel fijn, en ik nodig ook altijd… Gisteren in de cirkel was het ook nog zo, ik heb dan godinnenkaarten liggen, en dan verschillende kaarten. En mensen trekken een kaart en vragen direct het boekje.

Lana: Ja, ja ja (Lana lacht).

Lies: En dan zeg ik-

Lana: “Wat betekent dat?”

Lies: -Kijk eens naar uw kaart, wat zie jij op die kaart, wat doet die kaart met u? En omdat tarot heeft zo al iets van: ‘t is ondersteboven, ‘t is niet ondersteboven, ‘t is wants, ‘t is dit… En dan zit je al direct zo… Dus er zijn meer regels of zo, en daarom denk orakelkaarten, omdat die gewoon iets meer ruimte laten voor verbeelding.

Lana: Ik vind het grappig ook, het feit dat ik tarot zou kiezen en jij orakel, denk ik dat ook veel zegt over ons alle twee qua (Lies lacht) personen, dus ik vind het wel grappig.

Lies: Da’s misschien een moeilijkere: een ritueel, of een spontane beleving?

Lies: Oe… Oh, da’s echt heel moeilijk (Lana gniffelt). Ik denk spontane beleving, omdat een ritueel… Uiteindelijk, de belevingen die dat je ineens… Je hebt wel een setting gecreëerd, maar zo dat overvallen worden door dan hetgeen wat een ritueel dan met u doet, is eigenlijk ook op een bepaalde manier nog wel een in scène gezette spontane beleving (Lies en Lana lachen).

Lana: Ja dat telt niet hé, ‘t is het een óf het ander.

Lies: Je kunt een ritueel faciliteren, zeker als daar andere mensen bij zijn, en daar kan ineens echt iemand iets helemaal doorkrijgen of voelen of beleven, wat dan voor de groep ook zoveel in gang brengt. En da’s wel een spontane beleving, dus ik zou niet kunnen zonder spontane belevingen denk ik (Lana lacht). Daar zit te veel magie in om zo ergens te wandelen en opeens gewoon een wild dier te zien, of gewoon…

Lana: Da’s waar de magie zit denk ik he. Het allerlaatste: hoe kunnen mensen jou het best ondersteunen?

Lies: Hmmm… Goh, dat klinkt misschien super cliché, maar voor mij voelt wat ik aan het doen ben zo aan als life purpose, dat ik echt wel mij enorm ondersteund voel als ik zie hoe… Ik werk voornamelijk met vrouwen, maar evenzeer ook de mannen in mijn omgeving, hoe die echt gewoon in het leven ervoor staan en uit hun intuïtie. Als ik dat zie, dan voel ik zoveel liefde en dan ben ik zo dankbaar dat mensen die verantwoordelijkheid terug opnemen en terug intunen met zichzelf en terug zoveel diepgang in hun leven ervaren en… En ik denk dat ik mij dan daarin gewoon ondersteund voel, en dat ik voel van oké, dat is wat ik mensen wil aanreiken. En da’s waarin ik mezelf wil blijven ondersteunen. En als ik dan zie dat andere mensen dat ook doen, dan voel ik mij gewoon super supported, want dan denk ik: all right, we are in this together, we are a community. En da’s zo denk ik…

Lana: Oké, super.

[Afsluiting]

[00:59:38]

(Outromuziek)

Lana: Lies, dank je wel voor, ik wil bijna zeggen ‘dit mooie verhaal’. Ik denk dat ik op een heel andere manier naar films ga kijken (Lies lacht) de komende weken, ‘k vond het alvast heel inspirerend, dus dank je wel. Voor onze luisteraars, als je meer wil weten over wat Lies allemaal doet, dan kan je alles nalezen op onze shownotes, op de website heksendragensneakers.be. Dat was het voor deze keer, dank je wel voor het luisteren, and now go spread your magic…

[1:00:19]