Transcriptie EP 72 – Past lives

13 juli, 2021

[Introductie]

[0:00:00]

(Intromuziek)

Lana Bauwens: Welkom terug bij Heksen Dragen Sneakers, de podcast over spiritueel leven in een moderne wereld. Mijn naam is Lana Bauwens en ik ben jullie host.

[0:00:22]

Lana: Dag lieve heksen, welkom terug. Vooraleer we in deze aflevering duiken, wil ik graag even vermelden dat deze podcast wordt mogelijk gemaakt door onze sponsor House of Formlab. En bij elke aflevering die ik maak, check ik bij hen eventjes in op welke manier ze de aflevering kunnen ondersteunen. En voor deze aflevering over past lives, over voorouders, bezorgde Nicole mij een dragonstone – ik heb hem trouwens vast op dit moment – en ook een smudgestick van mugwort of bijvoet, om connectie te maken met die past lives.

Ik was eigenlijk ontzettend enthousiast dat ze mij dat liet weten, omdat ik echt heel hard nood had aan wat omkadering voor een ritueel. Ik kan alvast zeggen dat het een heel mooi ritueel was, een heel intense ervaring die ik heb gehad. Nu, deze hele aflevering is eigenlijk een aaneenschakeling van dingen die op mijn pad gekomen zijn, vragen die in mijn hoofd speelden. En ja, het universum die duidelijk wou dat ik met dit onderwerp aan de slag ging. Het ritueel dat ik deed voor deze aflevering, was eigenlijk een beetje een mooi sluitstuk van een maandenlange zoektocht naar antwoorden.

En daarom ga ik nu nog niet vertellen wat er precies gebeurd is, ik ga dat op het einde doen. Omdat, ik wil jullie eerst meenemen in mijn verhaal en da’s een verhaal vol melancholie en eigenlijk een soort van diep verlangen. Maar het is wel vooral belangrijk dat je begrijpt dat… ik ben eigenlijk geen fan van dit thema. Ik heb zoiets van: “Ja, past lives en dingen van uw voorouders, dat ligt in het verleden en je moet daar niet per se in gaan wroeten.” Je hebt zo past live regressions en je hebt sjamanistische rituelen om daar connectie mee te maken, maar dat zei mij eigenlijk totaal niks. Ik had zoiets van: “Da’s gewoon om dan een soort healing te doen van oude trauma’s, en ik heb zoiets van… die oude trauma’s, ik heb er in mijn leven al genoeg, ik hoef er niet nog van mijn voorouders of van mijn vorig leven bij te pakken (Lana lacht).” Ik had zoiets van: “Nee, bedankt.” Ik was daar eigenlijk totaal niet klaar voor, ik had daar ook eigenlijk echt geen behoefte aan.

[0:03:20]

En in een sessie van Deepak Chopra kwam dat onderwerp ook aan bod, en die zei van: “Het heeft geen nut om echt te gaan zoeken naar dingen in het verleden. Alles wat uw ziel nodig heeft om te evolueren gaat zich manifesteren in dit leven.” Dus je hoeft niet per se terug te gaan, het gaat wel aan bod komen op een of andere manier in het hier en het nu. En ik was daar eigenlijk 100% mee akkoord. En als mensen zo beginnen over ervaringen over hun past lives enzo, dan blokte ik dat altijd een beetje af. Misschien ook wel een deel omdat ik er schrik voor heb om te weten van wat er mogelijks gebeurd is geweest, ik weet niet, ja… Ik stelde mij altijd de vraag van ‘wat als er zoiets mega dramatisch is gebeurd in een vorig leven?’.

Dus je voelt het al hé, ik ben echt geen fan van dit thema (Lana lacht). Maar waarom dan deze aflevering? Wel, ik zei het al: omdat het universum gewoon een ander plan had. Het is een beetje een rare aflevering, ik ga vooral heel veel persoonlijke dingen delen in de hoop dat het misschien wat inzichten kan geven, wat inspiratie kan geven. ’t Is meer een soort van delen, deze aflevering. Ik ga vertellen over de voorbije maanden hoe dingen op mijn pad gekomen zijn, en hoe ik telkens terug weer bij dezelfde vragen had. Ik weet niet echt exact wanneer het begonnen is, maar ergens was er een moment waarop dat ik bezig was over mijn waterfobie.

Ik heb enorm veel schrik van water, en iemand vroeg mij: “Is er ooit iets gebeurd?” En ik zeg altijd: “Neen, niks specifiek ofzo.” En die zei van: “Komt het misschien uit een vorig leven?” Ik had zoiets van: “Nee, nee, (Lana lacht) misschien was ik aan boord van de Titanic, maar ik denk het niet dat dat het ding is.” Ergens wist ik instinctief zo van: “Nee, dat is niet het geval.” Maar toch is dat blijven hangen dat idee van dat bepaalde fobieën of bepaalde angsten, irrationele angsten die we niet kunnen verklaren, dat dat misschien uit een vorig leven komt. Er komen in deze aflevering heel veel films aan bod, ik weet niet waarom, ik haal daar denk ik veel inspiratie uit.

[0:06:16]

Ik heb ooit een film gezien I, Origins – we gaan alle films ook wel linken in de shownotes als je ze wilt gaan opzoeken – heel mooie film. En die film gaat eigenlijk ook een deel over het idee van reïncarnatie. Het idee dat zoals dat we DNA hebben die ons uniek maakt, dat de ziel eigenlijk ook een soort van DNA-code heeft, of een vingerafdruk is misschien een beter woord. En onze ziel heeft een vingerafdruk die te zien is in de iris van ons oog. In die film nemen ze dat dan letterlijk, dat je eigenlijk als je de iris van een oog fotografeert dat je kan zien dat dat een ziel is. En als iemand sterft en er wordt een nieuw kind geboren, dat die diezelfde afdruk heeft in de iris, dat dat dan dezelfde ziel is. Da’s een beetje waar de film over gaat in het algemeen.

Op een bepaald moment zit daar een heel intense scène in met een lift, en uiteindelijk het hoofdpersonage komt een jong meisje tegen en dat jong meisje heeft een irrationele angst voor liften. En dat kind heeft nog nooit in een lift gezeten, weet niet wat dat is, dus ze zou daar eigenlijk ook geen schrik voor moeten hebben. Maar dat kind panikeert gigantisch. Dat refereert terug naar die situatie die er gebeurd is in die lift, en dat heeft mij echt aan het denken gezet van: “Wat als er bepaalde dingen zijn die we meemaken en meedragen in onze ziel doorheen reïncarnatie, doorheen onze levenscyclussen?”

En om het dan persoonlijk te maken: ik heb geen schrik van vuur, maar ik heb altijd van kleins af aan enorm bezig geweest met het gevaar dat vuur is. Ik ben enorm bezig met brandveiligheid, ik vind dat zo verschrikkelijk als mensen daar laks mee omgaan en niet beseffen hoe gevaarlijk dat kan zijn. Ik ben ook altijd aan het kijken van ‘waar zijn de branduitgangen?’, en ik heb daar al een paar keer bij stilgestaan dat dat raar is, want ik heb nog nooit iets meegemaakt dat überhaupt in de buurt komt van een brand. Maar ik ben altijd bezig met het feit van ‘sterven van een brand is een van de ergste dingen, een brandwonde is het meest verschrikkelijke wat je ooit kunt meemaken’. En ik heb een waterfobie, maar dan toch, die brand vind ik nog veel erger.

[0:09:21]

Ergens onderweg ben ik beginnen inzien van: “Oké, dit is wel iets wat ik meedraag van een vorig leven. Dit is wel iets dat ik aanvoel van ik heb dat am meegemaakt.” En als ik dat dan vertel aan mijn vrienden, die hebben zoiets van: “Ja tuurlijk jij, jij hebt als heks op de brandstapel gestaan.” En ook daar is mijn instinctieve reactie: “Nee. Het zou een tof verhaal zijn, het zou mega wijs zijn (Lana lacht), het zou keihard kloppen.” En toch heb ik zoiets van: “Nee, da’s niet wat er gebeurd is.” Omdat, als ik met mijn aandacht ga naar het idee van ‘in een brand te zitten’, dan komen er sowieso beelden naar boven, heel intense beelden, en ik ben niet alleen. Het is een gevoel van vast te zitten, van niet weg te kunnen.

En dat brengt ons eigenlijk een beetje aan het hoofdverhaal van deze aflevering. Ik heb een enorme fascinatie voor Schotland. Ik ga daar straks nog iets dieper op ingaan (Lana lacht), maar ’t is super vreemd. Je kunt zeggen van ‘je hebt een fascinatie voor een bepaald land’, maar ik heb een specifieke fascinatie voor de geschiedenis van Schotland, en ook voor een zeer specifieke periode: namelijk de burgeroorlog in het Verenigd Koninkrijk, tussen Schotland en Engeland in een periode van begonnen William Wallace. De meeste mensen kennen dat van Braveheart, en ook Robert de Bruce. Dat is super specifiek, en langs een kant is dat mega raar dat dat zo specifiek is, dat ik daar zo een affiniteit mee heb. Maar ergens is dat ook niet zo raar denk ik dan.

Daar zijn er heel veel gruwelijke dingen gebeurd, waaronder, heel veel mensen zijn daar omgekomen in branden die veroorzaakt zijn geweest door de Engelsen. En telkens als ik denk aan vuur en aan brand, dan is dat iets dat heel hard bij mij binnenkomt. En er zijn nog dingen die mij raken, maar ik voel altijd dat dat op een ander niveau is, dat dat heel persoonlijk voelt, dat ik dat heel hard voel binnenkomen. Ik ga niet zeggen dat ik daar misschien zelf ben omgekomen in een brand, dat weet ik niet, maar het kan wel. Of dat ik misschien mensen kwijtgeraakt ben in een brand. Maar als ik beelden zie, dan is het meer in die richting, dan is het meer dat gevoel dat naar boven komt.

[0:12:17]

De film Braveheart, en ’t is niet een 100% correcte weergave (Lana lacht) van wat er allemaal gebeurd is, een beetje romantische voorstelling. ’t Is ook een film die mij ontzettend hard raakt altijd, en ik heb er altijd enorm veel… een enorme link mee gehad. En ergens hoop ik dan van: “Misschien heeft het niks te maken met een vorig leven, misschien zijn mijn voorouders gewoon Schots. Misschien is dit mijn DNA.” En stiekem hoop ik dat wel, stiekem heb ik zoiets van: “Ja, zo Schotse voorouders, mega cool, kei badass (Lana lacht).” Ik heb een kleine… ik heb een stamboom, maar niet zo ver weg, maar die stamboom is volledig in België en we kunnen ook niet zo ver teruggaan, da’s gewoon ontzettend moeilijk.

En toch heb ik ergens zoiets van: “De kans dat mijn voorouders Schots waren, of enige vorm daarvan, dat lijkt mij heel straf.” En je hebt zo DNA-testen, ik denk mensen die migratieachtergronden en een familie hebben, dat die daar veel mee bezig zijn met dat DNA te laten controleren en te zien van waar dat die herkomst is, waar dat die voorouders zijn. Ik denk voor de meeste Belgen dat dat wat minder is, omdat ja, als we kijken naar onze familie, die zijn altijd hier geweest. Dus daar is minder een soort van zoektocht, althans voor mij is dat zo. En de vraag is ook van: “Wat kunnen ze dan gaan zien?”

Ik denk niet dat als er ooit Schotse voorouders daar zaten, dat dat zo duidelijk gaat naar voor komen na decennia, dat dat naar voor gaat komen in mijn DNA. Allez, ik spreek over een periode van 1200/1300, dat gaat zo verwaterd en verdund zijn tot bij mij, dat ik niet weet of je dat fysiek nog kunt zien in uw DNA. Dat brengt mij ergens bij de vragen: – en ik heb dat ook in de Instagram stories gezet – je hebt langs de ene kant uw voorouders, het DNA, het fysieke dat je meekrijgt doorheen uw ouders, uw grootouders, hun ouders en grootouders, en langs de andere kant heb je uw past lives.

[0:15:20]

Wat je meekrijgt van uw grootouders, van uw voorouders, dat is heel vaak een deel fysiek – ik ga eerst efkes daarover – da’s fysiek. We hebben gelaatskenmerken, we hebben fysieke dingen. Voor mij is dat heel persoonlijk, ik heb een ziekte, allez een ziekte, een chromosoom die afwijkingen vertoont waardoor ik ook kanker heb gekregen, da’s iets dat in DNA zit en dat inderdaad wordt doorgegeven en een deel in mijn familie zit. Dus je geeft positieve kenmerken door, je geeft ook minder goede dingen door. Maar het zit vooral in dat fysieke. Maar dan ben ik aan het denken van: honderd jaar geleden als ze toen zeiden van je geeft van familielid naar familielid ziektes door, of een bepaalde aandoening door, dan hadden ze naar u gekeken alsof je zot was.

Toen kenden we nog geen DNA, en konden we dat allemaal niet bekijken. Dus dan denk ik van: misschien binnen honderd jaar gaan we ook kunnen zien dat we veel meer meegeven doorheen al die cellen, dat we misschien energetisch ook veel meegeven, meekrijgen van ons voorouders. Dus de vraag is: is het alleen fysiek? En een mooi verhaal daarbij is… je moet efkes teruggaan naar uw grootmoeder, die is zwanger van uw moeder – ik pak nu efkes de vrouwelijke lijn, het kan ook uw vader zijn – en terwijl dat kindje in die buik aan het groeien is, worden daar eigenlijk ook al cellen gemaakt die later jou zijn. Je moet dat heel efkes tijd geven om dat te laten binnenkomen en daarover na te denken.

Maar in de buik van uw grootmoeder wordt dat kindje gevormd, uw mama, maar in dat kindje zitten al alle cellen klaar die ervoor zorgen dat jij gaat geboren worden. Dus als je zwanger bent, op dat moment, zitten er eigenlijk drie generaties op één plek. En ik vind dat supermooi, want die link tussen ons grootouders wordt soms niet genoeg geapprecieerd over hoeveel we daar eigenlijk meekrijgen, en hoe mooi dat dat moment is. Dat zit zowel op het fysieke, dat je fysiek allemaal samen bent op dat moment, maar ook op het energetische, dat energetisch ook heel veel dingen doorkrijgt.

[0:18:12]

Langs de andere kant heb ik zoiets van: reïncarnatie dat gaat over de ziel, dat gaat over een cyclus. Bij elke levenscyclus die je hebt, neemt de ziel nieuwe dingen op. En dan zitten we in het luik vorige levens, en meer van ‘wat pakt die ziel allemaal op’, ‘wat draagt die mee?’, ‘wat maakt die mee?’. En dan zitten we meer richting karma, richting wat we meedragen en hoe zich dat manifesteert in de levens die we nu hebben. Nu, ben een klein beetje aan het afwijken dus ik ga efkes terug. Ik heb zoveel te vertellen dat ik mijn draag een beetje kwijt ben (Lana lacht). Maar ik wil jullie even terug meenemen naar Schotland, en naar mijn fascinatie daarvoor. Ik wil gewoon benadrukken dat ik niet geloof dat dat toevallig is. Er zijn heel veel historische interessante periodes, ik heb altijd al een fascinatie gehad voor geschiedenis, maar mijn fascinatie voor die specifieke periode, ik denk dat dat wel voor een reden is.

Ik heb recent een boek gelezen dat gaat over die periode, maar het was een fictieboek. Je hebt heel veel mooie verhalen uit die tijd en uit die regio, en het gaat specifiek over de figuur van Robert The Bruce. Voor de mensen die dat niet weten, de Engelsen waren op dat moment echt gruwelijk tegenover de Schotten, er was een burgeroorlog waarbij dat ze de Schotten eigenlijk vermoorden en het was echt gruwelijk. En Robert The Bruce was degene die probeerde om Schotland eigenlijk terug onafhankelijk te maken en alle clans in Schotland te verenigen onder één koninkrijk zodat ze sterker stonden tegen de tirannie van de Engelsen. Da’s heel kort door de bocht een beetje om het te schetsen. Dus Robert The Bruce was eigenlijk degene die de leiding was en die koning wou worden van de Schotten.

Nu, ik heb enorm veel fascinatie voor die figuur, daar zijn heel mooie verhalen rond. Dat boek vertelt heel het verhaal van alle veldslagen en alles wat er gebeurd is, en op het einde is er een soort van scène waarbij dat Robert The Bruce uiteindelijk koning wordt van de Schotten, dat hij geslaagd is en wat hij wou doen, en dat er een vredesverdrag wordt getekend. En hij zit daarbij op zijn troon, en hij kijkt naar de feestvierende schotten, naar iedereen die hem door de jaren heen geholpen heeft, al zijn kapiteins en zijn familie ook. Hij is ook aan het terugdenken aan alle mensen die hij verloren heeft, want in de veldslagen heeft hij heel veel familieleden verloren.

[0:21:40]

En de moment dat ik dat lees, word ik echt overvallen door een gevoel van: “Ik wou dat ik daarbij was, ik wou dat ik in die ruimte kon zijn, dat ik die mensen kon vastpakken, dat ik ermee kon praten.” En in het boek, ze vertellen niet hoe hij sterft, ze zeggen dat hij naar zijn einde toekomt en dat heeft mij echt zo overvallen van verdriet, het idee dat die persoon er niet meer is. Terwijl, da’s zo raar, da’s gewoon een figuur in de geschiedenis. Dat ik daar zo emotioneel op reageer is gewoon heel vreemd, maar ik vind het eigenlijk zo jammer dat ik die persoon niet ken, dat ik daar niet mee kan praten. En dat al die figuren uit de geschiedenis er niet meer zijn.

En dat die gewoon er niet meer zijn, en dat we die niet meer kunnen meemaken en niet meer kunnen beleven. Ik voelde echt ontzettend veel verdriet, en zoals ik al zei, staat er in dat boek niet wanneer dat hij gestorven is, dus ik dacht ik ga gewoon efkes googelen, efkes gaan kijken wat er nu exact gebeurd is, hoe hij gestorven is. En hij is gestorven op 7 juni 1329, en ik heb dat boek uitgelezen op 7 juni 2021. En dat is super stom (Lana lacht), maar toch. Het was gewoon, dat kwam nog harder binnen, dat was nog emotioneler. Die verbondenheid met dat figuur en met dat verhaal en met wat die bereikt hebben, is gewoon gigantisch. We gaan ook naar Schotland gaan in september op vakantie, iets waar ik al zo ontzettend veel jaren naar uitkijk, wat ik echt super graag wou doen. En ik heb ook beslist om zijn graf te bezoeken, gewoon omdat, ik voel dat ik dat moet doen, dat dat ontzettend belangrijk voor mij is.

[0:24:35]

Dus ’t is … (Lana lacht). Ik zeg het, ik heb daar een heel vreemde connectie mee. En ergens denk ik dat dat te maken heeft met een vorig leven. Dat verhaal en die film Braveheart en alles daarrond enzo, ik word daar altijd ontzettend emotioneel van. Ik word niet emotioneel bij romantische films of andere films waar andere mensen emotioneel bij worden. En een andere film waar ik ontzettend emotioneel van word is de film Gladiator. En als je kijkt naar het verhaal van Robert The Bruce en het fictieverhaal waar Gladiator overgaat, dan is dat eigenlijk een beetje gelijkaardig. Dat gaat over legacy, over wat je achterlaat.

Op een bepaald moment in de film Gladiator is er een zinnetje: What we do in life goes into eternity. En dat is voor mij een beetje de samenvatting van wat karma ook is, maar ook wat we soms misschien vergeten als het gaat over het leven dat we nu hebben. Als je gelooft in reïncarnatie, dan… het stopt niet hier. De dingen die we doen hebben een energetische afdruk, en dat leeft voort in geschiedenis, in de toekomst. Dat geeft een ripple effect, en ’t is belangrijk om dat te beseffen op een bepaalde manier. Ik ben daar enorm hard mee bezig.

Het verhaal van Robert The Bruce is zo onwaarschijnlijk, is zo ontzettend mooi wat hij gedaan heeft, wat hij bereikt heeft. Dat is into eternity gegaan, en dat is waarom ik daar nu mee kan connecteren, en op zich vind ik dat iets super mooi. Ik ben ook een boek aan het lezen Karma van Sadhguru, en daarin wordt er enorm benadrukt dat we… Je hebt karma, en vaak zien we dat als een soort van straf, zo van het feit dat er slechte dingen gebeuren nu in ons leven, komt omdat we slechte karma van onze vorige levens in meedragen, en dat we op een bepaalde manier gestraft worden. En in dat boek wordt dat heel mooi aangehaald hoe dat dat eigenlijk totaal niet het geval is.

[0:27:32]

Dat het vooral gaat over hoe dat we ons leven nu hebben, en dat we beseffen als we bepaalde dingen doen, dat we daarmee een bepaalde energie creëren en dat dat ervoor zorgt dat die energie er nog lang blijft, ook al zijn wij er niet meer. Het wil niet zeggen omdat we fouten maken of dingen doen, dat we daarom per se bad karma hebben, dat het vooral gaat over de intentie en de verhalen van Robert The Bruce of van Gladiator. En daar zit heel veel geweld in, dus dat zijn geen mooie verhalen. Dat gaat eigenlijk over heel veel gruwel, maar de intentie daarachter – en dat wil niet zeggen dat ik daarom dat goedkeur – maar de intentie is om mensen te beschermen, om mensen te verenigen, om een voorbeeld te zijn, om ergens in te geloven.

Die intentie is waar het om draait. Dus als wij iets doen in het dagdagelijkse leven, is het de intentie waarmee we het doen die ervoor zorgt dat we een goede energetische afdruk kunnen achterlaten. Ik zei het al: die legacy heeft me doen nadenken over wat ik wil achterlaten in leven, wat wil ik met mijn leven gaan doen zodat, if it goes into eternity – en daarmee wil ik niet zeggen dat ik figuren zoals Robert The Bruce achterna ga in wat ik wil bereiken – maar gewoon het simpele idee van: “Met dit leven, wat wil ik gaan doen, en welke afdruk, welke karma wil ik achterlaten voor de generaties na mij?” Zowel qua voorouders als gewoon puur energetisch, van ‘wat kan ik gaan achterlaten?’.

Als je kijkt naar Robert, die stond voor iets. Hetzelfde met verhaal van Gladiator, ik bedoel, ze hebben alle twee zo gigantisch veel meegemaakt, zo op het randje van de dood geweest. En toch zijn ze teruggekomen, toch hebben ze een gevecht gevoerd tegen een macht die veel groter was dan hen, omdat ze in iets geloofden. Omdat ze ergens voor stonden. Ik denk dat ik vooral veel connectie voel van Robert The Bruce, omdat hij stond voor het verenigen van alle clans, voor het verdedigen van waar dat hij in geloofde. En er zullen daar ook wel egoïstische redenen achter gezeten hebben, ik het misschien wat aan het romantiseren op dit moment, maar da’s hetgene waar ik vooral mee connecteer.

[0:30:47]

En ook dat feit dat ze against all odds, dat ze toch teruggekomen zijn. Niemand had ooit gedacht dat zo iemand het sterkste leger uit heel het christendom zou kunnen verslaan, maar da’s uiteindelijk wat hij gedaan heeft. Niemand had gedacht dat de clans in Schotland ooit verenigd zouden kunnen worden, en toch heeft hij dat gedaan. Niemand geloofde – een paar mensen wel, hij heeft hulp gehad – maar in het begin, niemand geloofde dat het mogelijk was, against all odds heeft hij het toch gedaan. Ik vind, voor mij is dat iets dat heel belangrijk is. Als we gaan naar die vorige levens en naar waar we connectie mee voelen is misschien niet altijd dat te maken heeft met trauma of met de dingen die je meegemaakt hebt, maar dat je uzelf daardoor misschien beter leert kennen.

En doorheen heel dit verhaal ben ik gewoon enorm gaan beseffen hoe belangrijk dat het voor mij is om elke keer als je een slag hebt gekregen dat er iets tegenzit, dat je toch terug gaat gaan rechtstaan. Dat no matter what dat er gebeurt, dat je toch blijft doorgaan. Dat je het doet omdat je ergens in gelooft. De vraag Would you risk it all for what you believe in?, zouden we nog ons leven riskeren voor iets waar we in geloven? Is er nog iets waar we zo sterk in geloven, dat we dat zouden doen? Dat we ons leven zouden riskeren? Dat is wat die hebben gedaan, dat is waar die voor stonden? Die hebben hun leven gewaagd omdat ze geloofden in iets.

De melancholie zit er voor mij dan in, dat ik het gevoel heb dat we dat vandaag de dag niet meer hebben. En op een bepaalde manier is dat positief, we leven in een toch iets meer vredevolle wereld dan in die tijden, maar we hebben ook weinig dingen nog waar we voor door het vuur willen gaan. Op een bepaalde manier mis ik dat misschien wel, is er iets in mij vanuit een vorig leven die zoiets heeft van: “Ik wil voor iets staan, ik wil in iets geloven.” En ik denk dat voor het spirituele luik, dat vooral is, van ‘waar wil ik in geloven, waar gaat iets mij zo sterk motiveren, ook al zit het zo hard tegen, ook al krijg ik een slag en een stoot, dat ik toch terug recht sta en nog altijd even hard erin geloof, dat ik ervoor moet gaan’.

[0:33:51]

Dus dat is (Lana lacht) een supervreemde eerste soort van conclusie van antwoorden die ik gehaald heb uit die connectie te gaan opzoeken met die vorige levens. Een andere film is The Old Guard, en da’s een film op Netflix, iets minder gekend en iets minder populair denk ik ook. Dat gaat ook volledig over karma, daar gaat het over het idee van: stel u voor dat er een god is en die redt bijvoorbeeld een persoon en de andere dan niet, en dan kunnen we redeneren van ja, die ene persoon had slechte karma en de andere goede karma, dat is waarom dat die ene persoon een tweede kans krijgt. Of misschien is het gewoon van dat die ene persoon een tweede kans krijgt, omdat twee drie generaties later daaruit een persoon wordt geboren die massa’s levens ga redden, die misschien de volgende genie is, die climate change gaat oplossen.

Wij bekijken altijd onze levens en de manier waarop we erin staan als 1 cyclus, maar misschien heeft ons leven hier op aarde alleen maar de functie van iets voort te zetten dat pas binnen twee drie generaties zijn vruchten gaat afwerpen. En dat bedoel ik met dat ripple effect: wij kunnen karma en de verschillende levenscyclussen niet zien, we kunnen dat niet zien met het oog, wij kunnen niet zien wat de daad die we vandaag doen als effect gaat hebben binnen tien jaar, binnen honderd jaar, binnen duizend jaar. Wij kunnen dat niet zien. Maar toch redeneren we altijd binnen onze levenscyclus. En da’s wat heel die zoektocht van de afgelopen maanden mij vooral heeft doen nadenken: het gaat verder dan enkel onze levenscyclus.

Het gaat verder dan de simpele daden die wij hier nu doen, het is groter dan dat. En het idee van dat je misschien een goed ding doet, en een persoon nu en dat dat misschien niet de massa verschil gaat maken. Maar het feit dat jij dat ene ding nu gedaan hebt, kan er misschien dat er drie generaties later iemand iets fantastisch doet. En dat vind ik een mooie gedachte, da’s iets waar ik wil in geloven, waar ik voor wil gaan. Dat mijn acties vandaag, hoe klein dan ook, misschien binnen zoveel generaties ervoor kunnen zorgen dat er iets ontzettend moois kan ontstaan.

[0:37:24]

Meer dan 1 levenscyclus, kijken naar een legacy en naar karma als iets dat verder gaat dan gewoon de day-to-day ‘ik heb slechte karma, want dat is mij overkomen’ of ‘in een vorig leven heeft iemand iets misdaan waardoor ik dit nu meemaak’. Ik denk dat het groter is dan dat. Wat ik ook enorm heb besefd, is het feit dat al die films dat ik aan het opnoemen ben, dat dat allemaal bloederige films zijn. Het gaat over veldslagen, het gaat over geweld en de mensen die mij kennen, ik ben absoluut niet voor geweld, ik vind dat verschrikkelijk.

Ik geloof ook niet dat er veel positieve dingen komen uit geweld, en echt geweld is nooit het antwoord. Dat is hoe ik in het leven staat. Maar ik word altijd emotioneel en ik word altijd geraakt als het gaat over warriors, dat is wat mij raakt. Ook hier denk ik dat dat gaat over een vorig leven. Ik zeg dat nu zo nog wat twijfelend, maar eigenlijk ben ik daar vast van overtuigd. Ik voel ook enorm hard dat ik een warrior heart heb. Onlangs vroeg iemand mij uit het team van: welk soort heks ben je? En ik moest er efkes over nadenken, ik ben geen boss heks of natuurheks ofzo, ik heb daar ook affiniteit mee. Maar dat voelt allemaal niet zo 100% ik. Dus ik had zoiets van ik weet het eigenlijk niet.

En dan plotseling viel mijn frank: I’m a warrior witch. En dat wil niet zeggen dat ik in dit leven daarom geweld ga opzoeken. Het gaat over het energetische van ergens voor willen gaan, geen schrik hebben om een strijd te leveren. Ik voel ook van dat dat een onderdeel is van mezelf dat ik moet eren, dat ik moet erkennen, dat ik moet aan de slag mee gaan. En de afgelopen weken heeft het mij al ontzettend geholpen, omdat ik meer en meer besef van waar die nood vandaan komt om te blijven gaan, om niet op te geven. En die inzichten van: in een vorig leven was ik waarschijnlijk een krijger en heb ik waarschijnlijk echt wel veldslagen meegemaakt of zo van die toestanden.

[0:40:31]

Ik weet niet, het geeft zoveel inzichten voor mij. Ook over hoe ik spiritualiteit benader, die intensiteit om iets te creëren… Ik ga nu geen geweld gebruiken, maar de strijd in mij is wel om spiritualiteit terug iets te maken waar mensen mee aan de slag kunnen, en dat het iets persoonlijk is en dat iedereen vrij is om dat te beleven op zijn manier. Al die dingen, dat wil ik graag in de wereld brengen. Ik ga niet zeggen dat ik bereid ben om daarvoor te sterven (Lana lacht), dat is misschien een brug te ver. Ik voel wel dat ik daarvoor wil strijden, dat ik daarvoor wil gaan.

Die inzichten, dat helpt mij om dat allemaal meer te plaatsen en om daar ook de schoonheid van in te zien. Dus als we naar Schotland gaan, wil ik dat ook wel eren en herkennen. We gaan ook bepaalde veldslagen, locaties van veldslagen gaan bezoeken, we gaan kastelen gaan bezoeken. Ik ben blij dat ik die connectie kan gaan opzoeken, ik kijk daar ook ontzettend hard naar uit. Dus als er zo een dingen zijn in uw leven, is dat misschien leuk om efkes naar te gaan kijken en om daar op die manier ook mee bezig te zijn gelijk ik daar de afgelopen maanden mee bezig ben geweest. En open te staan voor die linken en voor de mogelijkheid.

Ik zeg het, ik ga nooit kunnen bewijzen dat alles wat ik hier nu verteld heb, dat dat effectief zo is. Maar voor mij voelt het heel herkenbaar aan en voelt het heel juist aan, en ik beslis gewoon voor mezelf om dat toe te laten, dat dat gewoon zo is. Dat dat voor mij klopt, en dat dat voor mij een bron van inspiratie is op zoveel manieren. En dat is denk ik een manier waarop ik niet gekeken heb naar past lives vroeger, en dat helpt mij nu wel enorm om op een nieuwe manier daarnaar te kijken als iets wat u sterker kan maken. Dat niet per se te maken heeft met trauma, maar dat gewoon een erkenning is van delen die in uzelf zitten en dat het allemaal zoveel logischer maakt. En dat het ook heel mooi is om die connectie te gaan opzoeken met elementen die eventueel uit uw vorige levens komen, zoals ik nu ga doen met mijn reis naar Schotland.

[0:43:23]

En dat brengt mij naar het laatste deeltje van mijn verhaal wat ik nog wil gaan vertellen. Aan het begin van de aflevering zei ik al van na zo het besef dat er enorme connectie is met die verhalen, met die warriors, met Robert The Bruce, met Schotland, had ik… Ik bleef zo wel met vragen zitten, met dat verdriet, dat gevoel van zo wat melancholie, van ‘ik wil terug naar die tijd, ik wil daar zijn’, dat was heel hard aanwezig. En ik zei al aan het begin van de aflevering van ik heb een ritueel gedaan, omdat ik het gevoel had van dat daar een soort van afsluiting ook moest komen, een soort van diepere connectie. Langs de ene kant denk ik dat er ook een deel gaat komen als ik naar Schotland ga gaan, maar ik had echt nood aan iets concreets.

Vooraleer dat ik vertel over mijn ervaring, dit is niet voor iedereen. Sommige mensen gaan denken dat ik dit verzin of dat het een beetje vergezocht is ofzo. Ik zou misschien ook sceptisch reageren als iemand dat tegen mij zou vertellen. Het is oké om bedenkingen te hebben of om sceptisch te zijn, ik vind dat helemaal niet erg. Niet iedereen is klaar om zo’n connecties te maken. Een jaar geleden was ik hier ook gewoon totaal niet klaar voor.

Dit is voor mij eigenlijk vrij persoonlijk en eigenlijk was het een zeer intiem ritueel ook. Ik heb een beetje moeite om… daarover delen doet mij heel kwetsbaar voelen. Ik heb zo gelijk het gevoel dat ik een beetje iets ga delen dat misschien enkel voor mij alleen bestemd was, maar ik vind het oké om te delen en ik wil het ook graag delen, omdat ik het gevoel heb dat deze aflevering niet volledig is zonder te vertellen over die ervaring. Ik wil het ook gewoon delen omdat het heel mooi was, en dat het gewoon op zoveel manieren mij geholpen heeft. En ik hoop dat het kan inspireren, en dat andere mensen misschien ook connectie gaan zoeken met voorouders of vorige levens.

[0:46:10]

Er zijn heel veel struggles momenteel in mijn leven, en dingen waar ik moeite mee heb, dingen waarmee ik kamp. Soms een bepaalde vorm van eenzaamheid die ik niet kan verklaren, en ik was altijd op zoek naar de antwoorden bij mezelf, omdat dat iets wat ik altijd zeg: “Je hebt altijd de antwoorden zelf al.” Maar ook in boeken… Ik denk dat ik nooit heb stilgestaan bij dat de antwoorden misschien in het verleden lagen. Zoals altijd is het universum die u wel de weg toont naar wat je op dat moment nodig had, en dit ritueel had ik ontzettend hard nodig.

Dus ik wou eigenlijk heel graag – zoals ik al verteld heb – in die ruimte zijn met Robert The Bruce, omdat ik het gevoel heb van ik wil iets vragen, ik wil connectie maken met die persoon. Dus ik dacht van ja, waarom niet gewoon een ritueeltje doen en zien wat er gebeurt, connectie maken met Robert. En ik ga Robert blijven zeggen, omdat ik on first name basis ben, wat een beetje vreemd is. Op zich had ik zoiets van: weet je, ik ga dat gewoon proberen, half zoiets van whatever, ik ga daar waarschijnlijk wat zit roepen van ‘Robert, Robert, can you hear me’, er ga niks komen (Lana lacht).

Da’s een beetje hoe ik mij da voorstelde, maar ik had zoiets van ‘ik kan niks verliezen, ik ga dat gewoon doen’. En als het aankomt op rituelen, ben ik echt super intuïtief, ik ga niet gaan opzoeken van ‘hoe maak ik connectie met voorouders’ en dan een heel lijstje van dingen gaan doen. Ik doe dat gewoon op mijn gevoel af. Maar ik wou dus een beetje meer omkadering, en dus zoals ik al zei, Nicole van House of Formlab heeft mij een dragonstone cristal opgestuurd en ook die mugwort stick. Dus ik was er helemaal klaar voor. En ik voelde de dagen ervoor al een soort van nerveuze energie, een soort van diepere connectie met mijn spiritualiteit die ik eigenlijk al een paar maanden lang een beetje kwijt was, die een beetje verwaterd was.

Maar ik voelde de dagen ervoor echt zo al een soort van buzz van heel veel energie. En de dag zelf ben ik opgestaan en was ik zó ontzettend verdrietig. En had ik zoveel melancholie, ik wou gewoon eigenlijk gewoon wenen de hele tijd. Dus voor ik begon aan het ritueel heb ik de mugwort aangestoken en ben ik zo wat beginnen rondzwaaien daarmee, en het enigste wat dat deed was mij nog meer emotioneel maken. Het was echt gewoon alsof mijn hart aan het breken was, en dat het elke keer opnieuw zo bleef breken. En ik had geen idee voor wat, alleen, echt zo een gevoel van heel intens verdriet. Ik nam die dragonstone vast, en mijn handen hadden superwarm, maar echt mijn hand waren aan het gloeien. En die steen voelde ijskoud.

[0:50:12]

Ik heb hem nu ook vast, hij voelt totaal niet koud. Maar de moment waarop ik hem vastpakte voor het ritueel, was hij echt gelijk ijskoud. En dat contrast tussen steen en mijn handen was zo ontzettend groot, en ik voelde echt zo mijn bloed in mijn aderen pulseren. En een soort van nerveuze energie zo, en die steen, het feit dat die zo koud was dat was zo grondend. Dat overweldigend gevoel van die emoties begon zo geleidelijk aan weg te ebben, en ik vond het zo fijn om die steen gewoon vast te hebben. En ik heb daar gewoon een tijdje mee in mijn handen gezeten. Ik heb niet echt gemediteerd of zo, ik heb daar gewoon wat gezeten.

En de deur stond open naar buiten toe, en op een bepaald moment kwam er zo een klein windhoosje binnen, je weet wel, zo wat pluisjes en wat stof en allerlei toestanden waren zo in cirkeltjes aan het ronddartelen. Ik weet niet, ik was daar efkes door gefascineerd. Ik had zoiets van: “Oh kijk, de elementen laten mij weten dat het allemaal goed is, dat alles goed zit.” Ik had gelijk het gevoel dat dat zo een teken was. Voor ik begonnen ben om zo wat aan het ritueel te beginnen, ben ik gewoon gaan zitten, heb ik efkes ingetuned, mijn aandacht naar binnen toegebracht en efkes gewoon ingecheckt van: welke spirit guides zijn er aanwezig?

Voor de mensen die al vaak luisteren, mijn tijgerwolf lag naast mij. En ik voel ook ergens wel mijn voorouders in de vorm van olifanten ergens in de buurt, maar ze waren niet dichtbij. Ze waren zo wat op de achtergrond aanwezig. En mijn warriors of mijn wachters stonden in de ruimte, er waren er vier aanwezig en die stonden in de hoeken van de ruimte met hun rug naar mij en echt naar buiten toe te kijken, en dat gaf mij echt een veilig gevoel, alsof dat die aanwezig waren en dat ik in een veilige plek was om te gaan intunen.

En dan heb ik mij eigenlijk platgelegd, omdat ik vond het sowieso al redelijk zwaar omdat het zo emotioneel was, dus ik dacht ik ga mij platleggen. Dus ik dacht ik leg die dragonstone op mijn buik, ik doe mijn handen daarover. Ik wist nog niet goed wat ik ging doen, maar ik dacht ‘ik doe gewoon mijn ogen toe’. En dat moment dat ik mijn ogen sluit, zit er iemand naast mij.

[0:53:10]

Ik heb dat al een paar keer gehad, dus ik weet al zo een beetje dat dat iets is dat kan gebeuren, maar ik was toch wel efkes verschoten. Naast mij zat een jonge man, hij zat op de grond met knieën gebogen en zo wat zijn armen los over zijn knieën. En het voelde alsof hij daar gewoon al zat te wachten, omdat ik had echt gedacht ‘ik ga eerst wat dingen moeten visualiseren en connectie maken met Robert, hem echt zo roepen of zo, of echt vragen dat hij er kwam’. Maar dat was helemaal niet het geval, het was echt instant de seconde dat ik mijn ogen dicht deed, dat er iemand naast mij zat. Da’s heel raar, want ik voel en ik zie ergens een vorm, ik kon zien dat hij donkerbruine krullen had, maar geen gezicht, alleen dat de kledij die hij aanhad donkerblauw was.

Maar ook daar kon ik niets uitmaken van wat soort kledij, dus een heel vreemde ervaring. Maar ik was eigenlijk wel een klein beetje geschrokken, en ik voelde ook een heel warm gevoel en hij had ongeveer mijn leeftijd. Maar ik voelde mij plotseling veel jonger, alsof dat hij zoveel ouder was dan mij. En het eerste wat hij zei tegen mij was: “Hey little one.” En ik weet niet waarom dat dat naar boven kwam, maar ik (Lana zucht), dat voelde zo bekend aan. En eerst dacht ik van ‘ja ik ben zijn dochter of zo?’, maar dan instinctief wist ik van ‘nee, ik ben zijn zus’.

Ik vind het heel moeilijk om dit te omschrijven, omdat het gevoel hebt dat je niet met woorden omvatten hoe dat voelt om iemand die je gelijk herkent naast u te hebben zitten. En ik was echt zo blij en dat voelde zo ontzettend goed, het voelde warm. We hebben een gesprek gehad, maar niet zo een duidelijk gesprek. Het is zo wat warrig, omdat, er is zeer veel gecommuniceerd geweest, maar niet zoals dat je gewoon met iemand zou praten. Ik ben heel veel dingen zitten denken, want ik wist eerst zo niet goed van ‘oei, wat moet ik nu doen?’.

[0:56:29]

Maar dan ben ik gewoon gaan denken aan al die struggles die ik had en wat ik daarnet zei van dingen waar ik het moeilijk, en ik ben daar gewoon beginnen aan denken. En daar is hij dan beginnen op reageren. Op een bepaald moment ging het over hoe ik eigenlijk moe ben, en ook al heb ik een warrior heart, dat dat soms moeilijk is om altijd te blijven gaan en te blijven strijden. En hij gaf aan, of hij antwoordde van dat dat gewoon mijn pad is. Hij had het ook over birth right, en ik weet nog niet goed wat dat allemaal betekent, maar het kwam er gewoon op neer dat dat is wie ik ben, en ik had zoiets van: “Nee, nee, dat kan niet dat ik dat moet doen.” Voor een of andere reden kwam het in mij op van: jij zou dat veel beter doen, jij bent veel meer geschikt, jij bent diegene die dat kan.

Ik weet niet waar het vandaag kan, maar hij zei direct van: “Mannen hebben al jarenlang dit gedaan, ’t is nu aan jou. ’t Is nu aan de vrouwen.” En dat was niet zo afgelijnd, dat kwam vooral met beelden, met emoties naar boven. Het is nog altijd zo wat twee kanten, omdat ik zoiets heb van (Lana zucht) ‘ik ben moegestreden soms, en ik weet soms ook niet goed hoe of wat’, en toch had hij zoiets van: jawel. Misschien is het allemaal wat vaag voor jullie die aan het luisteren zijn, maar voor mij was het echt wel heel helder, vooral als het op spiritualiteit aankwam. Zo het gevoel van dat spiritualiteit altijd heel hard gecontroleerd is geweest vanuit een mannelijke energie en dat het nu misschien ruimte en tijd is voor een vrouwelijkere energie. En dat dat pad niet altijd even evident is, maar dat het mischien inderdaad mijn pad is.

Maar het allermooiste moment was op het einde, omdat, ik weet niet. Instinctief zei ik gewoon dat ik hem heel hard mis, en daarop antwoordde hij: “I will always be with you.” En als ik daar nu aan terugdenk, word ik daar nog altijd ontzettend emotioneel van. Dat kwam zo hard binnen als hij dat zei, dat was echt een super prachtig moment en ik wou hem zo vasthouden en die connectie die ik op dat moment voelde met die persoon die naast mij zat en dat gevoel van dat die er inderdaad altijd gaat zijn. En ik wou blijven verder praten, ik had het gevoel dat ik nog duizend dingen wou vragen, maar ik wist op het moment dat hij dat zei dat de connectie weg was.

En ik probeerde nog te visualiseren dat die persoon terug naast mij zat (Lana zucht). Maar het was gewoon een beeld dat ik mij kon voorstellen die die connectie die ik voelde, die antwoorden die kwamen zonder dat ik er echt over moest nadenken, dat was weg. Ik weet dat ik achteraf nog als ik mijn ogen terug opendeed, did that just happen? Zo een soort van ongeloof. Maar ik weet dat ik daar zoveel uitgehaald heb, en zoveel antwoorden heb gekregen op alle vragen die afgelopen maanden in mijn hoofd hebben gespeeld, op de dingen waar ik het moeilijk mee had.

En ik voel mij nu zoveel rustiger, en zoveel meer gegrond door die ervaring. En ik naar Schotland vertrekken met een gevoel van rust. En de dragonstone gaat ook mee, en ik kijk echt uit naar die reis waarbij dat ik eigenlijk voor het ritueel naar Schotland zou vertrekken met een soort gevoel van rouw en een soort van ‘ik moet daar iets kunnen afsluiten’, ga ik nu echt met een soort van ‘uitkijken naar’. Veel meer positiviteit. Ik heb die reis niet meer nodig om die antwoorden te vinden, ik heb mijn antwoorden nu al doorheen dat ritueel gekregen. En ik weet ook wat ik meedraag van mijn voorouders en van mijn vorige levens en hoe dat mij sterkt in het hier en het nu. En nu is het aan mij. Wat er ook gebeurt, hun energie is bij mij, net zoals dat mijn energie aanwezig zal zijn in de volgende cyclus.

[Afsluiting]

[1:02:02]

En dan wil ik nog afsluiten met een nieuwe mantra, iets waar ik al een tijdje bij stilsta, en waar ik denk ik nog wel een tijdje bij blijven gaan stilstaan, en dat is In this life, or the next.

(Outromuziek)

Ik ben heel benieuwd om te zien wat jullie allemaal gaan meenemen uit deze aflevering, dus laat het ons zeker weten. Als je aan het luisteren bent, neem een screenshot en deel het op sociale media, tag ons. Het is altijd heel fijn om dat te zien. En ook om jullie feedback te krijgen. En bedankt om tijd te maken om te luisteren naar deze aflevering. And now go spread your magic.

[1:02:54]