[Introductie]

[0:00:00]

(Intromuziek)

Lana Bauwens: Welkom bij Heksen Dragen Sneakers, de podcast over spiritueel leven in een moderne wereld. Mijn naam is Lana Bauwens, ik ben spiritueel mentor, schrijver en spreker, en vandaag ook host van jullie podcast. Om de twee weken duik ik samen met jullie in de wereld van magie en zelfontwikkeling. Maar Heksen Dragen Sneakers is zoveel meer dan alleen een podcast. Dus volg ons zeker ook op Instagram @heksendragensneakers voor de laatste nieuwtjes en artikels.

Lana: Welkom terug bij Heksen Dragen Sneakers. Vandaag heb ik Kim Hertogs te gast. We gaan het hebben over selfcare, over surfen en over Neuro-Linguistic Programming. Kim is een echte ondernemer, met The Fieldwork biedt ze verschillende producten aan rond selfcare, ze organiseert ook toffe reizen om aan bewustwording te doen. Het belang van bewustwording en van selfcare komt ook aan bod in haar coaching. Daarnaast brengt ze ook een boekje uit over surfen, en is ze ook acteur en theatermaker. Een heleboel dus, een vrouw naar mijn hart.

———–

[0:01:34]

Lana: Dag Kim, welkom.

Kim Hertogs: Dank u (Lana lacht).

Lana: Om het gesprek een beetje te beginnen gaan we eerst eventjes gewoon jou beter leren kennen. Dus voor de mensen die jou niet kennen, omschrijf jezelf eens in drie woorden.

Kim: Ik had een paar dingen bedacht. Dus ik had eigenlijk… ‘oprecht’ had ik bedacht, omdat ik iemand ben die heel moeilijk niet kan laten zien wat ik voel of wat ik denk. Ik zal ook maar direct erin gooien: ik ben een triple fire sign, (Lana zucht) dus ik ben Ram, ascendant Leeuw, en de maan in Boogschutter, dus dat zijn alle vuurtekens in één persoon. Dus dat is nogal heftig soms, maar dat wil ook zeggen dat ik heel moeilijk iets anders kan voordoen dan wat ik voel vanbinnen.

Kim: Ik denk ook dat ik creatief ben, maar niet alleen van knutselen en dingen bedenken, dat ook, dat vind ik ook heel leuk. Maar ook in de zin van: ik word heel gelukkig van dingen creëren. Dus eerst is er niks en dan is er iets. Ook van groei, wat ook een soort vorm van creatie is. Voor mij is het woord ‘vrij’ ook heel belangrijk, omdat ik het beste functioneer als ik voel dat ik vrij ben. Maar nu denk ik, nu heb ik allemaal dingen gezegd die ik ben, maar misschien bedoel jij meer ‘wat doe jij?’ (Lana en Kim lachen).

Lana: Je mag volledig kiezen.

Kim: Omdat ik mij ook niet graag… Ik doe heel veel dingen, maar ik wil mij ook niet vastpinnen op ‘ik ben… bijvoorbeeld actrice’. Ik ben dat wel, ik doe dat wel, maar ik ben dat niet, snap je? Da’s iets wat ik doe, maar dat definieert mij niet volledig.

[0:03:25]

Lana: Het is natuurlijk ook een uitdaging om uzelf samen te vatten in drie woorden, je bent natuurlijk meer dan…

Kim: Ja, maar dat vind ik ook wel interessant wat dat allemaal in u oproept. Want soms zeggen mensen: “Ik ben moeder en leerkracht, en ik woon in die stad.” En dan denk ik: “Ja, dat zijn allemaal dingen die je hebt ofzo. Maar die kan je ook kwijtraken, dus dat ben je niet altijd.” Daarom dat ik over andere dingen begon na te denken, maar dan ben je al tien uur bezig over één vraag (Kim en Lana lachen). Maar dat vind ik dan ook wel boeiend om daar op die manier eens naar te kijken.

Lana: Het is inderdaad wel interessant om dat dat altijd ook wel een deeltje van uw persoon laat zien in de manier waarop je die woorden kiest, of je inderdaad uw beroep kiest of iets anders. Op zich maakt dat niet uit, maar het heeft wel een beetje een idee van wie je bent. Vrij…

Kim: Vrij, creatief en oprecht.

Lana: Oprecht. Ik vind dat ook weer een heel mooie samenvatting. We gaan het vandaag hebben over… (Lana zucht) Ik wil zeggen ‘selfcare’, maar uiteindelijk denk ik dat we het over heel veel dingen gaan hebben. We gaan het ook hebben over surfen en bewustzijn. Maar laten we misschien eerst eventjes bij de vraag komen wat spiritualiteit voor jou precies betekent?

Kim: Ik vind dat een heel mooie vraag. Voor mij is spiritualiteit eigenlijk een soort van herinnering van heel veel dingen die we vergeten zijn. Dus een soort van herinnering van dingen die vroeger – en met vroeger bedoel ik duizenden jaren voor Christus bij wijze van spreken, of niet bij wijze van spreken – die toen vanzelfsprekend waren. Dus mensen leefden in een soort van vloeiend contact met de natuur, dat was gewoon het enige ook dat er was. Mensen wisten van: “Elke plantje dat heet zo”, of ja neen ‘dat heet zo’, zij hadden dan bedacht: “Wij noemen dat zo, maar dat doet dat, dat heeft dat weldadig effect als je ziek bent”, of weet ik veel wat. En ze keken naar boven, en ze zagen aan de sterren van: “Er is dat op til”, of weet ik veel wat.

[0:05:39]

Kim: Dus voor mij is spiritualiteit een soort van herinnering van heel veel dingen die super logisch zijn en die een soort van contact zijn van mensen met zichzelf. En ook contact tussen mensen en de natuur, of de dingen die hen omgeven. Spiritualiteit voor mij vandaag is eigenlijk het opnieuw gaan onderzoeken of beleven van wat dat dan precies is? Want dat was altijd vanzelfsprekend, en dan zijn daar ook bijvoorbeeld, – ik geloof dat hé, dat is mijn manier om daar naar te kijken – ik denk dat de meeste godsdiensten ook zijn ontstaan uit een soort van connectie van mens en natuur en omgeving. En dan hebben ze dat in een soort van mal gevormd en gezegd van oké: “Dit is dan het christendom, en dit is dan de islam…” Want in feite, als je die godsdiensten gaan bekijken, dat gaat heel vaak over dezelfde dingen-

Lana: Ja inderdaad.

Kim: -Die noemen ze dan wel anders, dan hebben ze daar ook bepaalde figuren opgeplakt. Maar in feite, de grootste waarde van de meeste godsdiensten zijn hetzelfde. Dan is er ook zo… op een gegeven moment zijn mensen bepaalde godsdiensten gaan interpreteren of daar bepaalde, heel strikte richtlijnen op gaan plakken. En dan hebben andere mensen zich daar weer van afgezet, waardoor godsdienst ineens iets vies was of iets onaantrekkelijks, en dan was het weer hip om u daarvan af te keren. Maar in theorie komt het gewoon altijd op hetzelfde neer, en dat is voor mij het spirituele. Een soort van – ik ben wat voorzichtig met het begrip – een soort van universele waarheid.

Kim: Daarom zeg ik: “Waarheid dat bestaat niet echt, want da’s ook altijd een interpretatie of een manier van iets te zien.” Een soort van ‘dat is altijd voor iedereen waar’. Vandaag proberen wij, ikke, nog mensen, dat op een bepaalde manier opnieuw te gaan ontdekken en te gaan installeren in ons leven door die connectie met uzelf te gaan voelen, zoals bijvoorbeeld intuïtie toe te laten.

[0:08:04]

Kim: Want die godsdiensten zijn dan ontstaan, dan is er – ik ga nu efkes heel kort door de geschiedenisbocht – dan is er de verlichting geweest, de wetenschap die opkomt en al die dingen. En we zijn alsmaar verder verwijderd geraakt van ons contact met onszelf en met de natuur, want op een gegeven moment zijn we vandaag op een punt gekomen dat mensen iets voelen en dat niet vertrouwen wat ze zelf voelen, maar een andere persoon, een dokter ofzo, moet dan gaan zeggen tegen hun: “Je hebt dat.” Terwijl ik denk: “Maar je voelt…”

Kim: Sorry, ik ga nu niet de wetenschap in vraag stellen, absoluut niet. Maar je kunt ook zelf al heel veel dingen weten door uw intuïtie toe te laten. Dat is iets dat we denk ik terug dienen te herinneren om gewoon… veel wijsheid die we verloren zijn geraakt of die we vergeten zijn opnieuw in ons leven te introduceren, die ons gewoon kan helpen met op een goede manier en leuke manier te leven met onszelf, met anderen… Natuurlijk die wetenschap enzo, dat is ook fantastisch, want dat zorgt ervoor dat superveel ziektes ook genezen kunnen worden en al die dingen.

Kim: Maar er is ook zoveel dat we zelf eigenlijk al weten en kunnen doen, en dat is voor mij spiritualiteit. Dat gaat niet alleen maar over ziekten en dat soort dingen, maar ook gewoon buikgevoel dat we dat noemen, intuïtie. Een soort van verbondenheid voelen met mekaar, connectie. Dat is voor mij allemaal spiritualiteit.

[0:09:41]

Lana: Heb je het gevoel dat we nu meer in een tijdperk komen waarbij dat wetenschap en spiritualiteit naast elkaar kunnen leven?

Kim: Ja, ik denk ook dat dat moet hé. Want ik wil op geen enkel moment een pleidooi houden voor minder wetenschap, absoluut niet. Maar ik denk dat het en-en is, want we hebben absoluut supergoede dingen te danken aan de wetenschap hé. Ik bedoel, het feit dat wij hier misschien allebei zijn misschien al. Ik denk dat het op een gegeven moment in de tijd een soort van of-of is geworden van: “Ofwel geloof je in de wetenschap, maar dan moet je al die andere dingen loslaten, of je belandt op de brandstapel bij wijze van spreken.”

Kim: Dat is ooit ook zo geweest. Ik denk dat het en-en is. Ik denk echt wel dat je heel veel extra dingen, dat het intuïtieve en de connectie met de natuur u heel veel extra dingen kan opleveren. Daarnaast moeten we heel blij zijn dat de wetenschap vandaag ook is wat die is. Dus voor mij is dat echt wel en-en-en-en nog veel dingen die we misschien nog niet kennen, of nog niet weten, of ons nog niet kunnen herinneren.

Lana: Ik vind persoonlijk ook dat je veel meer voelt dat het vroeger een beetje taboe was om ze alle twee te aanvaarden, en dat daar nu veel meer ruimte voor is. En ik vind dat ook een positieve stroming waar we naartoe gaan, waarbij je zowel spiritueel kunt zijn als ruimte houdt voor alles wat wetenschappelijk is en daar ook achterstaat dat er wetenschappelijk onderzoek en vooruitgang is. Ik denk dat dat iets is waar er meer verzoening mogelijk is en dat dat een positieve stroming is, zeker toch een moderne vorm van spiritualiteit.

[0:11:41]

Lana: Zoals ik al zei, we gaan het hebben over selfcare. Laten we het eerst even hebben over jouw Self Care Club. Misschien moet je eerst gewoon even zeggen wat dat is en hoe dat ontstaan is.

Kim: Voor mij is bewustzijn heel belangrijk, dat is in principe ook het hoofddoel van The Fieldwork, om meer bewustzijn bij mensen te creëren. Eén van de basisgegevens vind ik daarvoor, is met uzelf in het reine zijn en een soort van genoeg ruimte hebben voor uzelf. Omdat ik denk van: “Als dat er niet is, dan is al de rest bijna onmogelijk.” Ik hoor nog, dat is natuurlijk ondertussen alweer geëvolueerd, maar ik hoorde nog heel vaak mensen zeggen: “Selfcare, dat is kei egoïstisch. Ik ben het belangrijkste, of wat ik vind komt eerst…” Dan denk ik: “Zo moet je het niet zien.” (Lana lacht)

Kim: Ik denk meer aan selfcare van: “Wie ben jij vanbinnen? Welke vorm neem jij aan en hoe kom jij naar buiten, en vallen die twee een beetje samen?” Want je hebt heel vaak als mensen niet in contact zijn met zichzelf, dat ze vanalles willen zijn, of streven naar, of zich zo vertonen. Maar als je dan dieper op die mensen ingaat, dan voel je van: “Wat er vanbinnen bij u leeft, dat valt totaal buiten de vorm die jij aan de wereld toont.” Ik denk dat selfcare een manier is om te gaan ontdekken van: “Wie ben ik echt vanbinnen? Wie is die persoon die hier leeft, welke behoeften heeft die, wat is daar belangrijk voor, waar wordt die gelukkig van?”

Kim: Als je daarachter komt, weet je ook: “Hoe kan ik mezelf gaan vormgeven zodat ik met het hele pakket tegelijk naar buiten kan komen, en ook zo gelukkig mogelijk kan worden en ook andere mensen gelukkig kan maken.” Dus dat waren de dingen die in mij speelden: “Hoe zit dat hier nu mee?”

[0:14:01]

Kim: Voor mij is de Self Care Club dan eigenlijk ontstaan als een soort van fictieve club, waarmee ik mensen probeer te verleiden om daar ook meer aandacht aan te besteden. Ik bedenk dan van die onnozele dingen zoals een patch dat je ergens kunt opstrijken (Lana lacht). Het gaat natuurlijk niet over die patch, maar het gaat over die boodschap en als je die patch ergens opstrijkt, elke keer als je dat ziet dan denk je er toch efkes aan.

Lana: Het geeft ook een… zoals je zei in het begin. Soms wordt het nog altijd aanzien als iets dat egoïstisch is om voor uzelf te zorgen. En dan geef je ook wel een signaal naar de buitenwereld toe van kijk: “Er moet ruimte komen om voor onszelf te zorgen en dat het oké is.” Dat laat andere mensen dat ook weten van kijk: “Als we collectief allemaal wat meer aan datzelfde zeil trekken, dan kan daar ook meer ruimte voor komen.” Dus op zich vind ik het wel positief, en ’t is ook gewoon een heel coole patch (Lana lacht). Dat helpt wel denk ik dan.

Kim: Ja, want er is natuurlijk helemaal niks egoïstisch aan. Dat begrijp ik ook nog altijd niet hoe die misvatting in de wereld is kunnen komen, da’s waarschijnlijk door die woorden self en care. Want het is gewoon echt letterlijk onmogelijk… Dat is niet iets dat ik vind, maar dat vinden veel mensen, ik zal niet zeggen ‘dat is gewoon zo’, want da’s ook zo een boutade. Als je niet weet wie je zelf bent, of waar je zelf behoefte aan hebt, of wat voor u nodig is om te kunnen bestaan, hoe kan je dan met andere mensen in connectie gaan op een waardevolle manier? Ik bedoel, er heeft niemand iets aan aan iemand die zich volledig wegcijfert voor anderen en dan zelf gewoon een hoopje verdriet is omdat die helemaal leeg is gegeven. Dat komt iedereen ten goede, en dat is iets dat ik merk dat nu meer en meer zijn ingang aan het vinden is.

Kim: Ook mama’s met kleine kindjes, neem eens een moment voor uzelf of eender wie… Het is gewoon super belangrijk, en ik denk ook dat mensen daar dan dingen aan verbinden die ook niet noodzakelijk nodig zijn. Dat hoeft niet van de zeven dagen per week moet jij niet drie dagen uittrekken om aan selfcare te doen. Dat hangt van persoon tot persoon af wat daarvoor nodig is. Al is dat misschien vijf minuutjes elke ochtend dat je efkes in uw eentje kunt zitten mediteren, of whatever, dat kan vanalles zijn. Gewoon dat contact met uzelf af en toe heel bewust aangaan, dat lijkt mij… Dat is fantastisch om te doen en dat is ook heel nodig denk ik voor iedereen.

[0:16:49]

Lana: Je zei het ook: “Selfcare is beginnen met te weten wat voor jou werkt.” Want selfcare is een beetje een hype, er worden ook veel producten aan gekoppeld, er wordt enorm op ingezet. Maar er is geen universele selfcare methode denk ik dan, je moet bij uzelf eerst weten: “Wat heb ik nodig om voor mezelf te zorgen?” En van daaruit kan je dan verder gaan kijken van: “Ik ga mediteren, maar voor hetzelfde geld werkt dat niet voor jou-

Kim: Absoluut.

Lana: -En moet jij gewoon wat gaan dansen, omdat jij een andere soort energie hebt, een andere soort nood. Waar je zegt van: “Daar komt misschien het egoïsme vandaan, of toch dat label van dat dat egoïstisch zou zijn.” Het draait wel over self en over uzelf kennen en ook over te gaan weten van hoe je voor uzelf kunt zorgdragen denk ik dan.

Lana: Wat is voor jou precies selfcare?

Kim: Zoals ik daarnet al zei is dat voor mij echt bij mezelf kunnen landen. Voor mij is dat bijna visueel: je hebt uw lichaam, en dan alles wat je voelt dat erin zit, dat dat zo even helemaal samenvalt. Dus dat je echt zo in uw kern kunt gaan voelen van oké: “Nu ben ik één met mezelf.” En dat zijn ook de momenten dat ik echt kan ontdekken van: “Waar heb ik nu nood aan, waar heb ik op dit moment behoefte aan? Waar word ik blij van?” En voor mij heeft dat verschillende vormen hé, dat hangt ook af van welk moment van het jaar, of van de cyclus of… En dat is ook wat ik probeer te doen met The Fieldwork: ik bied vanalles aan, en mensen kiezen daaruit wat voor hun werkt. Want zoals je zegt, da’s super persoonlijk. Zelfs per persoon scheelt dat van dag tot dag dat dat iets anders is.

Kim: Bij mij is dat bijvoorbeeld door meditatie, gewoon zitten en alles laten en gewoon proberen aan niks te denken, daar komt het een beetje op neer. Maar voor mij is dat ook studie. Ik studeer heel graag. Niet zo op de unief van die dikke cursussen (Lana lacht) vanbuiten blokken, dat heb ik ook gedaan, maar dat vond ik echt niet zo leuk. Maar echt zo dingen… boeken lezen. Ik lees heel veel boeken over ontwikkeling en over spirituele boeken, non-fictie boeken, allerlei soorten boeken. Ik leer daardoor enorm veel over hoe wij als mens werken of in mekaar zitten, of wat er allemaal mogelijk is.

Kim: Ik ga ook heel graag in bad, dat brengt mij ook echt tot rust. Da’s echt als het zo fysiek heel druk is geweest, dan is dat voor mij even zo (Kim zucht) een momentje van oké… En dan lekkere geurtjes erin. Reizen geeft mij ook heel veel ruimte.

[0:19:53]

Lana: Want het is zoals je zegt hé: “Voor sommige mensen is reizen een en al stress, of is dat niet iets waar ze per se voor zichzelf zorgen, maar gewoon iets dat ze doen.”

Kim: Ik heb ook een koffiebar met een boekenwinkel gehad, en dat was op een gegeven moment zo druk dat ik ook echt letterlijk een druk op mijn hersenpan voelde, dat ik dacht: “Dat is hier nu echt niet goed, ik moet iets doen.” En in die periode ging ik regelmatig alleen op reis, dus echt helemaal alleen naar een stad, Istanbul ofzo. En dan was dat zó een verademing om daar efkes alleen te zijn en dat niemand anders iets van mij nodig had. Want in zo’n koffiebar, dat is constant… Super leuk ook, maar ook héél heftig en je komt gewoon zelf aan niks toe, want iedereen wil vanalles van u hebben. En ik vond dat zo zalig om in zo een stad te zitten en te denken: “Om hoe laat sta ik op? Wat ga ik ontbijten? Wat ga ik dan doen?” En niemand moest iets van mij weten, oh, heerlijk (Lana lacht).

Kim: En dat zijn echt de momenten dat je kunt stilstaan bij oké: “Wie ben ik nu eigenlijk op dit moment? Waar sta ik nu? Waar ben ik beland? Ik doe hier nu twee jaar of drie jaar die koffiebar, is dat wel wat ik nog wil? Waar wil ik nog allemaal naartoe? Is het misschien nu dan niet de moment om iets te gaan veranderen in mijn weg?” Want ja, ik steven hier af op zoveel jaar hetzelfde… Dat zijn voor mij dan echt momenten, je bent fysiek ver weg van alles en iedereen dat je kent, dus die afstand dat geeft ook ruimte. Die afstand geeft ruimte, en ook dat ritme dat je zelf kunt bepalen geeft ook veel rust voor mij.

Kim: En dan soms mijn surfreizen geeft mij de beweging, enorm veel fysieke rust. Dus heel veel bewegen, uw lichaam wordt daar enorm, allez, mijn lichaam wordt daar enorm gelukkig van (Lana lacht). Gewoon van: “Wow, zie mij hier eens gaan, wat ik hier nog allemaal kan.” Je wordt sterker, je voelt u gewoon fysiek heel goed. Dat zorgt ook voor heel veel rust.

[0:22:03]

Lana: Voor mij is dat the worst nightmare (Lana lacht). Ik heb schrik van water, het is iets waar ik al een tijdje mee bezig ben om dat opgelost te krijgen, ik kan ook niet zwemmen. Ik weet dat jij heel professioneel bent over surfen, en ik heb zoiets van: “O my god, nee.” Dan zie je ook weer hoe verschillend dat is. Maar ik vind dat wel mooi om naar te kijken, maar het zou niks voor mij zijn (Lana lacht).

Lana: Je verkoopt ook een soort van selfcare kits: daar zitten twee artisanale kaarsen in, vond ik ook super mooi. En ook een boekje met tips. Geef eens een tip.

Kim: Awel, ik had dat boekje gemaakt om wat ik daarstraks zei zo van: “Voor iedereen is dat verschillend, dus ik reik daar gewoon dingen in aan wat mogelijks kan zorgen voor een momentje bij uzelf, dat je voor uzelf zorgt.” Dus ik had dan wat films aangeraden, een mooie playlist gemaakt. Ik ben ook zelf graag bezig… ik teken ook graag, ik kan dat totaal niet, maar dan had ik een tekening gemaakt van mijn hand en daar allemaal figuurtjes in getekend van dingen die ik fijn vind. Weet je, het maakt eigenlijk niet uit wat je doet, maar gewoon even stilstaan bij uzelf is al belangrijk, is het ding op zichzelf, snap je? Niet het resultaat, of wat precies je doet.

Kim: Daarom dat je bijna nooit genoeg tips kunt krijgen of kunt geven over hoe je dat doet, want zoals je zegt: “Voor iedereen is dat anders, voor zoveel mensen als er zijn, zijn er zoveel mogelijke manieren.” Als dat voor iemand is keiharde metalmuziek, tien minuten lang op maximum volume en headbangen, da’s ook goed hé.

Lana: Het zal wel (Lana lacht).

Kim: Whatever works. Dat is zo persoonlijk, en het kan me ook echt geen hol schelen wat mensen doen om die staat te bereiken van eenheid met zichzelf, of een soort connectie met zichzelf. Maar dat ze dat doen, daar wil ik eigenlijk bij helpen.

[0:24:14]

Lana: Dus eigenlijk niet zozeer tips, maar meer inspiratie en doe ermee wat je zelf wilt en ga ermee aan de slag.

Kim: Ja natuurlijk, en ik vertrek natuurlijk vanuit: “Wat is voor mij goed, wat werkt voor mij?” Maar daarmee wil ik helemaal niet zeggen: “En dus moet iedereen dat gaan doen.” Voor zoveel mensen dat The Fieldwork geweldig vinden, vinden er nog veel meer dat belachelijk of stom. Wat ik ook helemaal prima vind. Je moet ook gewoon uw eigen ding vinden dat u aanspreekt, zowel esthetisch als inhoudelijk als de persoon die het naar u brengt, want van sommige mensen zal jij ook wel… Ik zie daar Gabby Bernstein liggen, ik kan dat wel hebben, maar ik kan me even goed voorstellen dat iemand denkt: “Wat voor een Amerikaans wijf is dat? (Lana lacht) Ik vind die verschrikkelijk, vol botox en weet ik veel wat.” Maar dat doet er dus ook niet toe. Je moet gewoon vinden wat u aanspreekt, en sommige mensen spreekt ik aan, andere mensen spreek jij aan, sommige mensen spreken nog iemand anders aan.

Kim: Ook dat hé, ik vind dat keigoed. Hoe meer van die dingen er komen, hoe beter. De Flair die brengen een artikel over selfcare, supergoed want dat bereikt keiveel mensen, mensen die nooit tot bij u geraken of tot bij mij geraken, maar wel in de Flair geraken. Ik denk: “Supergoed.” Dat is ook allemaal: hoe meer mainstream dat het wordt, hoe beter. En dan kan ik weer iets anders gaan promoten (Kim en Lana lachen) dat nog niet zo mainstream is. Da’s dan een beetje mijn doel om dat dan ook weer bij mensen te krijgen, en op die manier elke keer collectief een stapje hoger op die bewustzijnsladder te gaan zetten.

[0:25:56]

Lana: Je zei het daarnet al, surfen is voor jou daar een deel van. Je hebt daar ook een boekje over gemaakt How I started surfing. Hoe ben je daarmee begonnen? (Lana lacht)

Kim: Dan moet je natuurlijk het boekje lezen (Lana lacht) is het evidente antwoord daarop. Wat ook wel leuk is: ik heb dat ooit gemaakt omdat ik die vraag superveel kreeg. Ik was dus ook een beetje in Buchbar heel aanspreekbaar, dus mensen kwamen daarnaartoe en zeiden: “Zeg, dat surfen, vertel eens.” Op den duur heb je dat verhaal al driehonderd keer verteld-

Lana: Lees het boek… (Lana lacht)

Kim: -En dan denk je: “Ik ga dat eens opschrijven.” Zo is dat een beetje begonnen. Dan heb ik dat ook zo heel klein geprint, oké hier je kan dat kopen voor 5 euro, of… 5 euro denk ik dat ik er voor vroeg. Maar gaandeweg ben ik dat beginnen zien als iets dat ik denk: “Dat heeft wel een waarde als documentje.” Want voor mij is dat meer een metafoor van: “Hoe krijg ik een beter leven? Hoe krijg ik meer het leven dat ik wil?” En nu ben ik dat toch een beetje aan het… beter aan het uitbrengen met een ISBN-nummer, omdat ik denk: “Dat mag z’n leven wel hebben als boekje op zichzelf.” Dus dat komt binnenkort uit, dus als mensen nog een beetje geduld hebben dan misschien samen met het uitkomen van de podcast, dat weet ik niet, maar dan is het beschikbaar.

[0:27:20]

Kim: Maar hoe ik dus begonnen ben? Wat ik daarstraks al efkes aanhaalde toen dat ik zo druk was in mijn koffiebar en boekenwinkel, dat ik echt dus letterlijk die druk op mijn hersenpan voelde, dacht ik van: “Ik moet hier iets gaan doen wat mij zo uit mijn hoofd haalt dat ik niet meer kan nadenken of de melkboer al is geweest, en hoeveel boeken ik moet retourneren en dat soort dingen.” Want ik kon nooit stoppen met nadenken over die zaak. Ik was eigenlijk al jaren gefascineerd door surfers en skaters, da’s cool natuurlijk hé. En ik dacht: “What the heck, ik ga dat gewoon eens doen, ik ga dat waarschijnlijk niet kunnen.” Ik was toen 34 denk ik. Maar ik dacht: “Ik ga waarschijnlijk niet kunnen nadenken terwijl ik dat doe, want dat zou wel moeilijk zijn.”

Kim: Ik had mezelf denk ik tien minuten gegeven om achter mijn bureau in Buchbar rap een reis te boeken, opgezocht ‘surfles Marokko’, wat ik nog nooit had gedaan via Tripadvisor iets. En ik dacht: “Dat zal wel super slecht zijn, want het is wel Tripadvisor.” Maar in ieder geval, ik vind hier iets snel en het is niet duur. En ik ging daarnaartoe, en dat was helemaal niet slecht, dat was zalig. Ik zal alleen in een riad, dat was voor mij al (Lana lacht) zoals ik daarnet zei: “Alleen zijn was op dat moment heel fijn.” En ik had alleen surfles, want er was geen groep, het was januari, dus er was helemaal niemand. Dus ik had alleen surfles, ik zat alleen in een riad.

Lana: Privéles.

Kim: Ik had vijf dagen privéles, en dat lukte ook direct. Ik zal niet zeggen dat ik een talent ben, maar dat was gewoon… Als er een leraar hele tijd naast u staat, en het zit een beetje mee. Na een paar dagen dacht ik: “Ah ja, ik was hier om te stoppen met nadenken.” Maar ik was dat zelfs vergeten, dus dat was zo goed. Dat was zo een diepe ervaring dat ik dacht van: “Wow, er moet echt iets veranderen in mijn leven, want dit is niet oké.” Dat was heel oké wat er dan met mij gebeurde, maar ik voelde ook van: “Ik moet meer van dit in mijn leven hebben.” Surfen staat ook een beetje voor… Er zijn niet elke dag golven, dus als er golven zijn, moet je daarop kunnen ingaan. Dus die flexibiliteit, ook van de zee die altijd anders is. Dus er zitten zoveel metaforen ook in.

Kim: Wat ik dan eigenlijk een mooie basis vond om daar een soort van verhaal rond te creëren over ‘hoe wil ik eigenlijk een beter leven’, of ‘hoe wil ik meer het leven waar ik van droom?’. Dat surfen leent zich daar perfect voor, omdat dat… Je staat in contact met de natuur, met de getijden, de maan heeft daar ook weer invloed op. Dat heeft zoveel meer om het lijf dan alleen dat coole imagoding. Dat komt er dan bij, da’s niet zo erg per se dat je dan ook nog mooi bruin ziet en uw haar bleekt dan zo af (Lana lacht). Maar daarvoor doe je het natuurlijk niet. En zo is dat boekje dan ontstaan. 

Kim: Daar zit dus een heel verhaal achter. Je zou gemakkelijk dat surfen kunnen vervangen door mediteren of yoga doen, snap je? Natuurlijk heb je bij mediteren en bij yoga doen niet de zee nodig die elke dag anders is, uw mat blijft hopelijk liggen op dezelfde plaats waar je ze hebt achtergelaten. Ik wil maar zeggen: dat heeft wel een grote metaforische waarde waardoor ik denk dat het ook heel interessant kan zijn om te lezen als je niet surft, of als je daar niet mee bezig bent, of die ambitie niet hebt. In het boekje wordt dat helemaal uitgelegd hoe ik daar aan begonnen ben, die dingen. Ook wat praktische tips voor als je wilt beginnen. Dus da’s iets klein, maar ik denk echt wel, ik ben daar eigenlijk wel fier op dat ik dat heb geschreven (Lana lacht).

[0:31:24]

Kim: Ik moet mij ook inhouden om dat nu niet te veranderen, omdat ik surf nu vier jaar en dat evolueert natuurlijk. Dus als ik dat nu lees denk ik: “Dat is nu al anders.” Dan denk ik: “Nee nee, dit is belangrijk voor wat het toen was.” Omdat iemand die begint zit ook op die plek, en wat ik er nu over te zeggen heb is dan weer boeiender voor mensen die er ook al wat verder in zijn.

Lana: Het is eigenlijk een soort van weergave van dat prille begin, op zich is dat ook supermooi. Je zei het daarnet ook al dat je in niet-coronatijden ga je op reis, ga je gaan surfen. Maar ik had direct zoiets, ik was aan het kijken naar alles wat je dan doet. Je hebt die surfreizen, maar daar stond ook iets op en ik was direct verkocht: a workation. Leg het misschien eerst eens uit wat het precies is.

Kim: Da’s dan handig als uw organisatie iets met work in zich heeft, dus voor mij is dat dan The Fieldworkation, goede term vind ik zelf. Dus dat komt er eigenlijk op neer, door alle dingen die ik belangrijk vind en waardoor The Fieldwork eigenlijk The Fieldwork geworden is, is dat een reis voor ondernemers of mensen die iets willen ondernemen of die beginnende ondernemer zijn, of die van plan zijn om iets te doen, of die goesting hebben, waarop ze kunnen werken, maar waar de balans tussen werk en ontspanning wel juist zit. Want ik ben ook een solo-ondernemer geweest die vanuit het niks een zaak is begonnen. En ik weet maar al te goed hoe snel je in die molen terechtkomt van: “Ik moet hier elke dag die omzet hebben, of ik kan mijn rekeningen niet betalen.”

Kim: Dan is het geen kwestie van ik pak eens een dag verlof, want jij staat er wel alleen voor om die rekeningen te betalen. En ik kan u verzekeren, dat geeft enorm veel stress. Je blijft maar gaan en je gaat alsmaar harder, en voor je het weet is er drie jaar voorbij en ben je tien jaar ouder geworden puur fysiek. Je hebt uw vrienden al zo lang niet meer gezien, uw petekind, ik moet er geen tekening bij maken denk ik. Dus vanuit mijn eigen ervaring dacht ik: “Ik had daar eigenlijk wel nood aan, aan iemand die mij een beetje bij de hand nam en zei van: ‘We gaan u er efkes uittrekken, maar je mag ook nog blijven werken.'” Want heel veel mensen zeggen van: “Je moet even stoppen met werken, want dat gaat dan uiteindelijk meer opleveren.” Maar dat is niet voor iedereen zo evident.

[0:33:55]

Kim: Dus ik wou iets aanbieden waarin dat mensen ook mogen werken. Dus wij gaan… we zaten in Portugal toen op een heel fijne plek. Dat was een werkweek, dus van maandag tot vrijdagavond. En elke dag was er een dagdeel voor te werken, en dat waren echt mensen die zaten om zeven uur achter hun computer hé. Dus ik wil zeggen, dat waren geen mensen die dachten: “Dan zal ik ook nog eens een mail sturen.” Nee nee, om zeven uur zaten die achter hun computer. Om acht uur was het yogales, dan ontbijten. En dan gaven wij ook workshops, dus ik gaf een workshop ‘selfcare in je business: hoe doe je dat?’ Hoe doe je dat: hard werken, zorgen dat uw business draait, maar ook nog aan uzelf denken? Dan gaf ik allemaal opdrachten en oefeningen.

Kim: Dat was voor heel veel mensen zo van: “Wauw, daar kan je dus ook bij stilstaan en je kan dat combineren.” Want uw werk volledig neerleggen, da’s duidelijk hoe dat in z’n werk gaat, maar da’s ook voor veel mensen gewoon totaal ondenkbaar. Dus je moet ook die empathie hebben van ‘hoe zit het als je een opstartende zaak hebt’ en ‘wat is er dan mogelijk binnen die druk dat er dan is op dat moment’. Dat vond ik dan wel echt superfijn, omdat ik dacht: “Dat kan ik echt vanuit mijn eigen ervaring hier gaan aanbrengen.”

Kim: Dat was natuurlijk een beetje bang afwachten, want is daar wel publiek voor? Vinden mensen dat wel interessant? Maar dat was echt een hit, dat kan ik zeggen. Mensen waren daar zó blij mee, en achteraf, een paar die zo nog beginnend waren die dan hun zaak beginnen, dan ben ik echt zo trots gelijk een mama over haar kuikentjes die zo beginnen uit te komen (Lana lacht). Wij hadden ook alleen maar goesting om dat verder te doen, maar dan kwam corona, dus wij hebben er dan geen meer kunnen organiseren. Maar da’s zeker voor in de toekomst het idee…

[0:35:51]

Lana: Ook het idee dat je met een groep mensen samenzit die u begrijpt, die in dezelfde sfeer zit. Want je hebt heel veel dingen over ondernemen, maar ik voel mij heel vaak niet echt aangesproken, omdat dat vaak nogal in een soort van alfa-energie heel erg ‘doen’, heel erg gericht op ‘doelen’. Dus dat vond ik er in de eerste plaats al leuk aan. Ook zo die connectie tussen de andere mensen die daar dan zijn, en dat je ook kan praten over de dingen die er moeilijk gaan in uw business, maar ook op persoonlijk vlak dat je wat die community hebt, dat vond ik ook wel een leuk idee.

Kim: Ja en weet je, de som van de delen – da’s een cliché – da’s dus echt wel groter dan dat je dat gewoon optelt. Omdat, weet je, ondernemen… Elke business is anders hé. Jij hebt een podcast, iemand heeft een winkel, iemand heeft een horecazaak, sommige dingen zijn diensten, andere zijn producten. Maar wat wel gemeenschappelijk is, is ‘vandaag was er nog niks, en morgen heb jij die business gestart’. Dus heel veel stappen in dat proces zijn gelijkaardig. Iedereen moet sociale bijdragen betalen.

Kim: Je hebt inderdaad zo een groep van gelijkgestemden die weten wat het is om die stap te durven zetten. Je hebt er dan ook soms een paar bij die dat overwegen, dus die kunnen dan weer zich inspireren op die mensen die die stap al hebben gezet. Dus het proces is voor heel veel mensen wel gelijkaardig, en inderdaad, heel veel mensen die ik tegenkom die hebben zoiets: “Maar wat ik wil dat bestaat niet, of, wat ik wil dat gaat niet.” Gewoon omdat ze die voorbeelden niet kennen. En da’s een beetje het ding van: “Als het ergens in de wereld kan, dan kan het gewoon.” Snap je? ’t Is gewoon: jij moet dat waarmaken, en jij moet zelf uw business beginnen te bouwen hoe dat jij dat ziet.

Kim: Natuurlijk, dat is gelijk met veel dingen, je ziet veel voorbeelden in de maatschappij. En je bent misschien geneigd om te denken: “Dat is de enige manier dan.” Maar dat is vaak niet, en dat is dan leuk vind ik om zo wat meer dat creatieve of die andere soorten businesses aan te spreken, zodat die ook mekaar wat vinden en denken: “Oh, maar dat kan dan precies wel.” Veel mensen vinden dat van mij ook: “Ja maar jij doet dat, en dat ook, en dat ook nog.” En dat klopt eigenlijk wel, en dan denk ik: “Want ik ben de gemeenschappelijke factor, dat komt allemaal uit mij, maar dat was voor mij ook even zoeken van ‘kan dat dan wel?'” Maar da’s dan zo voor vele mensen zo een beetje een trigger van: “Oké, dan kan ik misschien eens naar u kijken hoe jij het doet.”

[0:38:33]

Kim: In die groep is dat dus ook geweldig hé wat daar dan gebeurt. Want wij hebben dan ook… Ik weet al niet meer hoe we dat noemden, maar zo een ‘samenwerkdag’. Zo een soort van: nu mag je drie uur lang bij elkaar gaan shoppen van: “Jij kan goed websites bouwen, kan jij eens niet zeggen hoe ik die pagina… Jij kan goed foto’s maken, wil jij eens niet wat foto’s maken voor mijn Instagram?” Da’s zalig om te zien hoe dat die mensen elkaar veel beter maken, soms door onnozele interventies hebben die dan ineens een hele nieuwe wereld geopend. Want iedereen komt daar met zijn eigen verhaal, en da’s sowieso heel boeiend hé om van mekaar te leren, om mekaar beter te maken en iedereen stelt vragen aan elkaar: “Hoe doe jij dat? Dat zou ik nu misschien…”

Kim: En voor je het weet, ben je weer veel verder en moeten wij eigenlijk nog niks doen, da’s die groep zelf die dat gewoon bij elkaar versterkt, da’s echt… ik vind dat… ik krijg zo kippenvel als ik daarover vertel. Ik vind dat heel… dat geeft mij superveel voldoening als je die mensen dan ook zo wat bij elkaar kunt brengen.

Lana: Dus bij deze: mijn inschrijving is al ingediend. Vanaf corona voorbij is, gaan we op reis (Lana lacht).

Kim: Supergoed (Kim lacht).

[0:39:54]

Lana: Je zegt het al dat je heel veel verschillende dingen doet, waaronder ook: je bent een gecertificeerd NLP-coach. NLP wat wil dat zeggen: Neuro-Linguistic Programming. Wat is dat?

Kim: In Neuro-Linguïstisch Programmeren zit ‘linguïstisch’, taal, dus communicatie. NLP zegt eigenlijk van hoe we dingen communiceren – communiceren is verbaal, non-verbaal, energetisch, emotioneel – dat zegt heel veel hoe wij naar de wereld kijken, hoe we de wereld ervaren. Dus iedereen op zichzelf. En als je een probleem ervaart, dan kan de manier waarop je daarover communiceert er zowel voor zorgen dat je dat probleem in stand houdt, of dat je dat probleem kwijtgeraakt.

Kim: Mijn job als coach is eigenlijk een beetje zoals mijn missie van The Fieldwork: om mensen meer zicht te laten krijgen op die persoonlijke manier van dingen communiceren, en van over dingen praten, en die processen van communicatie helder te maken. Zowel: “Wat zeg je tegen uzelf? Jij kunt dat niet, dat doe je toch niet.” Dat soort dingen, wat zeg je tegen uzelf, wat zeg je tegen anderen? Die mensen tools aanreiken om meer mogelijkheden te krijgen om uit die probleemsituatie weg te geraken.

Kim: Doordat ik veel vragen stel, komt die persoon uiteindelijk – in de meest ideale situatie – tot allemaal oplossingen die de persoon zelf formuleert. Da’s heel belangrijk, omdat ze dan… eigenlijk empower je zo de mensen om zelf hun problemen op te lossen. Omdat, ik ga niet zoals een psychoanalist ofzo, die luisteren naar uw verhaal en dan maken die een analyse. Dat doe ik niet. Ik ga door vragen te stellen die persoon eigenlijk zelf empoweren, dat die denkt: “Wauw, ik heb mijn eigen verantwoordelijkheid over mijn leven en over wat er met mij allemaal niet goed zit, en ik ga dat zelf aanpassen.”

Kim: Wat heel belangrijk is, is dat die oplossingen die worden aangereikt, dat dat allemaal dingen zijn dat die persoon zelf in de hand heeft. Dus niet: hoe kan ik mijn schoonmoeder die vervelende vragen stelt zo goed mogelijk uitschakelen? (Lana lacht) Maar wel: hoe kan ik daar in gaan staan, in die relatie, zodat dat mij totaal niet meer stoort? Het ding is dat mensen… mensen maken altijd de keuzes, of de beslissingen, of de levensbeslissingen met de info die ze op dat moment hebben. Op dat moment is dat het enige dat ze denken dat ze kunnen doen. En door bepaalde vragen te stellen, krijgen mensen meer mogelijkheden van: “Oh, bestaat dat ook nog? Kan je het zo ook zien?” Want iedereen heeft overtuigingen die vaak al van de geboorte zijn meegegeven, ‘het is zo’. Zo van die waarheden. Maar, dat zijn maar overtuigingen, en voor elke overtuiging zijn er tien andere.

Kim: Dus jij kunt opgevoed zijn in een gezin waar altijd werd gezegd – ook een van mijn lievelingstopics: geld – ‘rijke mensen zijn slecht’ (Lana lacht). Zeg ik nu heel overdreven. Als jij daarvan overtuigd bent, want uw ouders hebben u dat altijd gezegd, dan ga jij het misschien moeilijk hebben met veel geld te verdienen. Terwijl, op zichzelf is er helemaal niks mis met veel geld, want met veel geld kan je dus ook heel veel goede dingen doen: goede doelen steunen, NGO’s steunen, fantastische projecten opzetten, mensen helpen… Dus dat kan allemaal ook met geld gebeuren. Maar als jij overtuigd bent van het feit ‘rijke mensen zijn slecht’, dan ga je nooit ervoor zorgen dat je veel geld hebt.

[0:44:08]

Kim: Door dat soort dingen in vraag te stellen… dus ik vraag heel vaak aan mensen als die dingen zeggen van ‘rijke mensen zijn toch slecht’, dan vraag ik bijvoorbeeld: “Ah ja, wie zegt dat?” Dan kom je in de problemen, want dat is niet iemand die dat als verdrag heeft uitgevaardigd van dat is altijd zo. En dan gebeurt het dat mensen denken: “Ah ja, inderdaad, is dat wel zo? Ik heb dat altijd zo gehoord thuis, maar misschien…” En zo wrik je wat van die starre overtuigingen los waardoor mensen ineens denken: “Wow.” En zich bevrijd voelen en denken: “Amai, misschien is er hier toch nog vanalles anders mogelijk.” En zo zichzelf eigenlijk bevrijden uit een soort van keurslijf dat ze bewust of onbewust en generaties lang al op zich hebben betrokken, wat misschien helemaal niet nodig is.

Lana: We hebben het ondertussen al een paar keer samengevat (Lana lacht) dat je heel veel dingen doet, je bent een rasechte ondernemer. Hoe moeilijk of hoe gemakkelijk is het om die bewustwording en die selfcare te combineren met dat ondernemingsschap?

Kim: Voor mij is het één eigenlijk voortgevloeid uit het ander. Ik ben beginnen ondernemen, maar puur op karakter zal ik zeggen, omdat ik dacht: “Ik heb hier tijd, ik ben 30, ik kan toch wel meer dan alleen maar zitten wachten op een auditie? Dus misschien moet ik eens iets anders doen?” En dan heb ik ineens een koffiebar met een boekenwinkel geopend. Maar echt puur van: ik doe dat. Ik heb geen ervaring, mijn ouders zijn geen ondernemers, ik had nooit boekhouding gestudeerd (Lana lacht). Dus je begint gewoon, en na anderhalf jaar dacht ik ineens van: “Wat ben ik aan het doen? Misschien moet ik eens een businesscoach gaan aanspreken.” (Kim lacht)

[0:46:17]

Kim: Dan zo eens met iemand gebabbeld en die zei: “Wat is uw omzet per maand?” Ik zweer het u: ik kon daar geen antwoord op geven (Lana lacht). Ik vind dat nu ook echt, it blows my mind, dat je denkt: “Seriously, heb jij daar nooit over nagedacht dat je dat moest weten, dat dat belangrijk was?” Ja, echt waar, ik deed dat gewoon.

Lana: Maar op zich is dat ook sympathiek omdat… (Lana lacht)

Kim: Da’s sympathiek, voilà, je zegt het. Maar dat is niet echt cool als je daarmee bezig bent (Kim en Lana lachen) en je weet niet eens wat dat is. Maar ik geef dat als voorbeeld, want het was ook echt zo. Om maar te zeggen hoe totaal intuïtief dat ik begonnen was met een zaak op te richten. Natuurlijk liep daar dan ook vanalles in het honderd, of deed ik dingen heel onefficiënt, waardoor ik ook… ik moest al alles alleen doen, en dan werd dat ook nog eens vermenigvuldigd met factoren, omdat ik het dan ook allemaal op manieren deed dat je denkt: “Da’s veel te complex.” Dan werd ik zo overprikkeld, wat ik al een paar keer heb gezegd, dat ik echt zo fysiek voelde dat mijn hersenpan werd in elkaar gedrukt. Dat ik niet anders kon dan voor mezelf zorgen, om mijn business te kunnen laten bestaan.

Kim: Daarom dat ik ook die workshop heb bedacht van ‘selfcare als noodzakelijke voorwaarde voor het goed draaien van uw business’. Want sorry, als jij u niet goed voelt, hoe ga jij dan uw business goed kunnen laten draaien? Als jij uitvalt? In mijn geval was dat heel… ik denk bij u ook, we hadden het daarstraks over. Als ik uitviel, dan was er geen Buchbar meer, dan was er niemand meer die de boeken koos en de koffie maakte… Dus ik had wel direct door van: “Dat is echt wel een belangrijke schakel en die moet je verzorgen.”

Kim: Ik vind dat je dat kan toepassen op alles: business of niet-business. Ik heb dat echt noodgedwongen moeten… ik moest dat wel gaan implementeren, en dat wou dan zeggen van oké: grenzen afbakenen. Wat heb ik nodig om hier te kunnen functioneren? Hoeveel dagen per week kan ik nog dit doen? Hoeveel dagen per week moet ik iets anders doen? En zo ben ik dan beginnen afbouwen. Ook, je voelt van: dit project loopt op z’n einde, ik heb nu een jaar om daar afscheid van te nemen. Maar dan ook ineens te bedenken – want ik onderneem wel supergraag – ‘welk deel wil ik meenemen na mijn leven na Buchbar, en welk deel is voor mij goed geweest?’. En ook dat is selfcare hé, echt heel duidelijk voor uzelf voelen: waar liggen mijn grenzen, want dat is voor iedereen totaal anders. En die bewaken, en met heel veel liefde die bewaken. Voor uzelf, maar ook voor anderen.

[0:49:11]

Kim: Zeker als je een horecazaak hebt, dat is denk ik voor veel mensen die dat hebben heel herkenbaar als je dan een dag sluit: “En waar was je? Ik heb mijn koffietje wel gemist.” (Lana lacht) In het begin voel je u dan schuldig, maar uiteindelijk… En dat heeft dan een bevriende koffiebareigenaar tegen mij eens gezegd: “Kim, maak u geen illusies, die lopen een straat verder en die gaan daar een koffie drinken.” Die mensen zijn niet verdrietig, die bedoelen dat positief, zo van: “Je bent goed bezig, ik kom graag bij u.” Maar die bedoelen dat niet van: “Jij mag niet sluiten hé, want dan ga ik dood.”

Kim: Eigenlijk merkte ik door meer voor mezelf te gaan zorgen, en meer eens één keer een dag te sluiten of een week te sluiten, ik kreeg daar alleen maar lof voor. Mensen die zeiden: “Ik snap dat, je hebt gelijk, je moet dat meer doen.” En ineens dacht ik van: “Zeg, wat zit ik hier nu al drie jaar mij zo af te jakkeren, omdat ik bang ben dat die teleurgesteld zijn. Iedereen vindt dat keigoed, iedereen gunt mij dat gewoon.” Maar dat geloof je in het begin niet, omdat je uzelf dat ook niet wilt gunnen. En hoe meer dat je ervan overtuigd geraakt van: “Sorry, maar het kan niet anders, ik moet dit voor mezelf doen, want anders kan ik gewoon dit niet verder doen, en dan is er helemaal niemand mee gediend.” Als je dat zelf echt, als je erachter staat, dan kun je dat ook met veel meer liefde en overtuiging in de wereld zetten, en dan vindt iedereen dat ook gewoon logisch.

Kim: Dus da’s ook het ding: als jij zelf overtuigd geraakt van ‘selfcare is gewoon noodzakelijk, ik vind dat zelf heel belangrijk’, dan gaat er niemand-

Lana: Daar een probleem van maken…

Kim: -Dat raar vinden. Ja, da’s het zotte. Da’s zo ook het abundance idee hé: als jij ervan overtuigd bent dat jij – ik zal dan nog eens dat voorbeeld nemen – veel geld verdient, dat u dat toekomt, want er is uiteindelijk genoeg geld voor iedereen hé. ’t Is niet omdat jij meer geld hebt dat iemand anders minder heeft. Dat probeert de reclame ons wel wijs te maken, maar dat is dus niet. Dus als jij denkt: “Ik verdien veel geld, dat komt mij toe, mijn buurman ook hé, maar mij ook.” Als je daar echt van overtuigd bent dan komt dat dus naar u hé. Da’s kweetnie hoe zot. Dat werkt ook met liefde, en bij selfcare, en bij alles gewoon.

[0:51:38]

Lana: Bij tijd.

Kim: Tijd. Alles, als je het zelf niet allemaal gelooft of je twijfelt, dan gaat dat ook niet gebeuren. Dus het is wel belangrijk om in de eerste plaats zelf overtuigd te zijn van: “Dat is nodig voor mijn voortbestaan om dit mezelf te kunnen gunnen.” En dan wordt het ineens heel vanzelfsprekend, en dan vindt iedereen in uw omgeving het ook vanzelfsprekend, en dan denk je: “Waarom heb ik dat nu niet honderd jaar eerder gedaan?”

Lana: Dus eigenlijk: selfcare is gewoon essentieel voor te ondernemen.

Kim: Ja.

Lana: Want het is een beeld die we niet meekrijgen.

Kim: Nee, en ik vind het ook fijn dat je verwees naar de ondernemersdingen die al bestaan, de evenementen… Dat is inderdaad heel mannelijk, ik noem dat altijd de ‘lichtblauwe hemdjesclub’ (Lana lacht). Da’s toch echt waar, als je naar een ondernemersevent gaat, iedereen heeft lichtblauwe hemdjes. 95% zijn mannen, en dan heb je nog de helft van de vrouwen die er zijn, zijn meegekomen met hun man, en dan heb je er nog twee die gewoon zelf iets ondernemen als vrouw. Plus dan heb je nog eens 80% van iedereen die daar is, doet iets in de tech, een app waarvan ze dan denken dat ze Mark Zuckerberg kunnen worden (Lana lacht).

Kim: Ook niks mis mee, maar ik bedoel, ik voelde mij ook niet aangesproken. Maar dat wil ook niet zeggen dat er geen andere voorbeelden zijn. Dat is zo, ik heb er ook naar moeten zoeken van: “Wie is er dan ergens dat ik denk ‘dat is wel meer hoe ik het zie, of dat is wel meer waar ik mij aan wil spiegelen.'” Als ik daarin meer mensen kan aanspreken die ook effectief een beetje in het duister tasten van: “Ik wil iets voor ondernemers doen, maar ik weet niet goed wat, want dat spreekt mij allemaal niet aan.” Dan ben ik blij dat ik misschien een klein groepje, of een grote groep kan aanspreken die zich wel meer herkennen dan in mijn verhaal, dan in het tech big day, de lichtblauwe hemdjesclub. Ik weet niet waar mijn zin begon (Kim lacht).

[0:54:00]

Lana: Ik denk dat iedereen mee is. Ik denk dat mensen dan inderdaad wel terechtkunnen bij The Fieldwork voor alles wat met niet alleen ondernemingsschap, maar ook bewustwording… Ik heb nog een paar wat ik noem rapid fire questions. De bedoeling is van daar kort op te antwoorden, dat lukt bijna nooit, (Lana lacht) da’s volledig oké, maar we gaan het toch proberen. Wat is jouw ochtend- of avondroutine?

Kim: Goh, dat verandert nogal. Ik zou zo heel politiek correct kunnen zeggen: “‘s Ochtends mediteer ik.” Maar ik ben dat nu weer een tijdje kwijt, da’s ook heel eerlijk. Want dat doet mij wel goed als ik dat doe. En nu is dat weer een tijd weg, en dan moet ik toch wel wat zoeken in mezelf naar die mildheid om dat ook oké te vinden van: “Blijkbaar is dat nu even dan niet voor u, dat komt wel weer terug.” Eigenlijk ’s ochtends… Ik zet een thee, en ik begin wat te werken, en dan ga ik een koffie halen achter mijn deur, want ik drink heel graag lekkere koffie nog altijd.

Kim: ’s Ochtends werk ik heel graag. Dus ik doe liefst echt even nuttige dingen, want je hebt dan ook – zeker nu met corona met iedereen die wilt gaan wandelen – heel de tijd: “Zeg ik heb vandaag vrij, gaan we niet wandelen?” En dan denk ik: “Ja, maar ik wil toch eerst efkes iets nuttig doen.” En dat doe ik dan graag ’s ochtends. Zeker nu als het zonneke zo schijnt, dan denk ik: “Rap even, en dan sebiet efkes naar buiten.” ’s Avonds… door corona heb ik gemerkt dat ik eigenlijk echt veel tijd nodig heb om zo uit te bollen.

Kim: Sowieso neem ik al lang, al twee jaar denk ik, mijn gsm nooit niet meer mee naar bed, dus die blijft in de living liggen. Wat dus ook maakt als ik in bed aankom, dan is er alleen maar slapen. Dat helpt ook enorm, dat je niet zo nog uren zit te scrollen. Ik begin eigenlijk vanaf zeven uur ’s avonds al zo een beetje de dag zo wat af te sluiten, dan probeer ik niet meer te veel actieve dingen te doen, of niet meer te veel te werken als dat niet nodig is. En ik merk… Want vroeger, je ging drie keer per week naar theater, en met vrienden eten. En ik moest onlangs nog eens efkes één avond naar het museum, ergens iets… En ik was om negen uur thuis, en ik was kapot (Lana lacht).

Lana: Da’s echt niet normaal.

Kim: Ik dacht echt: “Hoe deden wij dat?”

Lana: Ik heb geen idee.

Kim: Echt waar, ik dacht: “Vroeger drie/vier dagen per week ’s avonds ging je ergens nog iets doen.” Ik dacht: “Amai, ik kan dat gewoon niet meer.”

Lana: Nee, ik heb identiek hetzelfde, ik heb geen idee hoe we dat deden.

[0:56:58]

Kim: Want als ze dan spreken van coronamoeheid, oké, dat snap ik wat dat betekent. Ik ben het ook beu. Maar ik ben ook een beetje bang (Kim lacht) voor wat er komt als het opnieuw allemaal kan. Want dan denk ik van: “Ik wil wel bepaalde dingen behouden.” Zo ’s avonds dingen doen, ik denk dat ik dat nooit meer terug wil zoals vroeger.

Lana: Dat snap ik wel.

Kim: Ik ben daar ook zo nog meer zo introvert van geworden, en ook met weinig mensen afspreken tegelijk, dat bevalt mij wel. Dus ’s avonds is mijn ritueel gewoon vanaf zeven uur beginnen afbouwen, en alleen nog wat lezen of tv kijken, schoon muziekje, lekker geurtje vind ik ook heel belangrijk. En dan gaan slapen zonder gsm of iPad of niks mee in de slaapkamer. En ik slaap dan ook echt graag een uur of acht of negen zelfs. Vind ik heel aangenaam.

Lana: Oké.

Kim: Was super kort antwoord, not (Kim en Lana lachen).

Lana: Da’s helemaal oké.

Kim: Dat kan ik echt niet goed.

Lana: We gaan het nog een keer proberen (Kim en Lana lachen). Wat is jouw favoriete mantra of quote?

Kim: Oh, er is zoiets… En daar ben ik dan opgekomen omdat… het begint heel anekdotisch. Ik had een rok en ik vond die mij niet goed staan. Dus ik heb er een stuk afgeknipt en ik dacht: “Hey, da’s veel beter.” En dan had ik de quote bedacht: when your skirt is too long, cut it off (Lana lacht). Je denkt: “Oké, een fashion quote.” Maar het is eigenlijk niet een fashion quote, ik bedoel daarmee: als er iets u in de weg zit, dan kun je dat gewoon zelf veranderen. Dus het is een soort empowerment quote van: “Jij kunt zelf uw leven in handen nemen, en dat zo vormgeven zodat dat ineens u wel goed zit.” Dat vind ik dan wel… Dat lijkt heel onschuldig, maar als je er dieper op ingaat dan denk ik toch van: “Ah ja, daar kan ik wel iets mee.”

[0:59:10]

Lana: Het is heel origineel, super. De allerlaatste vraag: wat kunnen mensen doen om jou te ondersteunen?

Kim: Amai, da’s een mooie vraag, ik word er zelfs een beetje emotioneel van. Dat zien de mensen niet, maar ik voel het wel. Ik vind deze vraag heel ondersteunend (Kim en Lana lachen). Ik denk nieuwsgierigheid, oprechte nieuwsgierigheid naar bijvoorbeeld The Fieldwork of wat ik doe vind ik heel leuk, omdat je daarmee in een soort van gesprek kunt komen, en een soort connectie kunt creëren. En dat is voor mij ook heel inspirerend altijd. Mensen die mij aanspreken en zeggen: “Wat doe jij nu eigenlijk?” En dan komt je in gesprekken, en ga ik naar huis en dan heb ik weer zo een grote rugzak met allemaal nieuwe inzichten en allemaal extraatjes dat ik denk: “Oh, wauw, amai, wauw, wat kan ik daar ook nog allemaal mee doen?”

Kim: Dat vind ik gewoon super boeiend, dat je zo… Mensen gewoon op zichzelf zijn al zo boeiend dat je gewoon door daarmee in gesprek te gaan, word je zoveel meer dan gij, ikke… Maar dan gebeurt er nog zoveel meer. Vaak ook nog in de dagen erna, of als ik een coaching doe met iemand. Algemeen wordt aangenomen dat je een persoon coacht en dat die er dan iets aan heeft. Maar dat is niet zo, ik heb daar ook heel veel aan. Alleen al zien dat die persoon iets doormaakt van: “Wauw ja, ik heb het begrepen, dit moet ik gaan doen”, is voor mij een enorm fijn gevoel, heel bevredigend. Plus, door met die persoon in contact te gaan, opent er zich bij mij ook weer enorm veel dat ik bijleer. Daar kan ik van leven, van gewoon die connectie, en dat bijleren, en alsmaar meer dingen te weten te komen, en bewuster worden.

Kim: Als mensen snappen wat ik bedoel met bijvoorbeeld zo een stomme trui met een maan op hé (Lana lacht). Als ze dan begrijpen wat ik daarmee bedoel, dat geeft ook enorm veel voldoening. Ook op die reizen, da’s echt absurd vind ik. Maar nu kan ik er ook al stillekesaan vanuit gaan, want we hebben er al een aantal gedaan, daar komen altijd de juiste mensen om de juiste reden op af. En dat vind ik zo bijzonder, dat ik denk van: “Maar hoe weten die dat?” Want er is nooit iemand die alleen maar gewoon om te surfen meegaat, maar iedereen heeft op een of andere onzichtbare manier begrepen dat dat ook momenten zijn waarin je diepe gesprekken gaat voeren met uw medereizigers, en waar dat je uzelf in vraag gaat stellen.

Kim: En dat staat niet in dat tekstje hé. Maar dat voelen mensen om een of andere reden dan, en dan denk ik van: “Heh?” Daar word je vanzelf spiritueel van vind ik. Als je zo’n dingen merkt, dan denk ik: “Sorry, maar mensen die zeggen dat er niks meer is dan wat we hier zien en horen, ja, dat klopt niet.” Ik zie dat hier nu toch dat dat gewoon… Misschien is dat nog het belangrijkste: als mensen het begrijpen wat ik bedoel, en daarin meegaan, dat vind ik zo… Daarvoor doe ik dat denk ik.

[Afsluiting]

[1:02:57]

(Outromuziek)

Lana: Wil je meer weten over The Fieldwork, over wat Kim allemaal organiseert, dan kan je naar onze shownotes gaan op heksendragensneakers.be. Daar gaan we alles linken, dus neem zeker een kijkje. Heb je genoten van dit gesprek, heb je dingen bijgeleerd, deel het dan op sociale media en tag ons, en tag ook The Fieldwork. We zijn heel benieuwd wat jullie ervan vonden. Kim, dankjewel voor het heel fijne gesprek.

Kim: Jij bedankt. Het is voorbijgevlogen, amai (Lana lacht).

Lana: Hopelijk zijn jullie er volgende week terug bij.

[1:03:37]

About Post Author