De vrouwen van Vardœ is een historische roman die mij diep heeft geraakt. De schrijfster, Kiran Millwood Hargrave, brengt je via een langzaam opgebouwde spanning naar een climax. Hoe deze aangrijpend geschiedenis over een storm en heksenvervolgingen verloopt en wat de personages doorstaan, dat laat ik aan jullie curieuze aarden over om te ontdekken.
Het op waargebeurde feiten gebaseerd verhaal speelt zich af op het bestaande eiland Vardœ, in een uithoek van Noorwegen. De weers- en levensomstandigheden zijn er zeker niet aanlokkelijk. Kiran’s schrijfwijze en woordkeuze zorgt er voor dat ik de stank kan waarnemen; mijn haar voelt plots vettig aan en de weinige verluchtingen in de huizen geven een beklemmend gevoel. In tegenstelling tot Aiaia, het eiland van Circe, had ik hier niet willen leven. De 17de eeuw is geen vriendelijk tijd voor vrouwen, Samen of iedereen die anders is. De tijdsgeest is hard; de heksenverbrandingen en heksenjagers rukken op richting het Hoge Noorden, vrouwen zijn minderwaardig, moeten gehoorzamen en onderdanig zijn. Ik voel tijdens het lezen weerstand, ik word opstandig en soms zelf misselijk van de onmenselijke martelpraktijken die beschreven worden. De bekrompen uitspraken en kortzichtige mentaliteit bezorgen mij kippenvel, wetende dat dit echt gebeurd is.
Kiran overvalt mij direct met een dramatische gebeurtenis: een natuurramp op zee ontneemt de gemeenschap alle volwassen mannen. De vrouwen moeten zich nu staande houden. Dit is op zich zeker mogelijk, ze bezitten namelijk dezelfde kundigheid als mannen – op dat vlak is niet veel onderscheid te vinden. Maar hoe gaan ze om met dit verlies en dit verdriet? Hoe blijven ze overeind? De verstandhoudingen en onderlinge relaties veranderen, ze vertonen tekenen van afgunst en wantrouwen. Het is wreed om te lezen hoe sommigen zich inlaten met kleingeestige overtuigingen en gedomineerd worden door de ideeën van de strenggelovige (mannelijke) toezichthouder Absolem Cornet. In heel dit drama vind ik kracht in de sterke liefdesband en vriendschap tussen de hoofdpersonages Maren, Kirstin en Ursa.
De boodschap die ik hieruit haal is dat we als vrouwen elkaar niet met de vinger moeten wijzen of neerhalen, maar steunen en liefhebben. Ook wanneer je met iemand minder connectie voelt, blijf je die respecteren, dat is wat jij en ik ook zouden willen.
Kiran schreef met dit boek een eerbetoon aan de heksen en ik zeg dat woord met trots. Een heks is geen boosaardig schepsel, zoals het boek Daemonologie van de misogynistische Jacobus I van Engeland ons wilt laten geloven. Een heks is een wijze zelfstandige, onbevreesde vrouw, zoals we allemaal zijn.
About Post Author
