We volgen Joe Gardner, een man van middelbare leeftijd met een buikje en hier en daar al een grijze haar. Deze keer dus geen jongere of kind als hoofdpersonage in een Disneyfilm. Joe is een muzikant in hart en nieren droomt ervan om ooit door te breken in de jazzwereld van New York. Maar hij is slechts muziekdocent op de middelbare school, tot dat hij toch een kans krijgt om zich te bewijzen als jazzpianist. Jammer genoeg staat zijn veeleisende mama niet achter zijn dromen.
Door een ongeluk op straat neemt zijn leven een absurde wending; hij komt terecht op het pad naar het hiernamaals. Maar omdat hij zijn dood niet wilt accepteren, vlucht hij naar het ‘hiervoormaals’. Een plek waar zielen worden voorbereid op het leven op aarde. Daar krijgt Joe de taak om als mentor ziel nummer 22 zijn ‘vonk’ te vinden. Dit zorgt voor een grappig, herkenbaar, maar ook erg ontroerend, avontuur. Joe is zeker van zijn eigen vonk, maar achteraf blijkt dat hij hier een verkeerd beeld over had.
Soul leunt dicht aan bij het thema van Insde Out. Beide Disneyfilms zitten psychologisch sterk in elkaar; gevoelens en verlangens worden op een heldere en toegankelijke manier getoond. Ondanks dat Soul een Disneyproductie is, kan ik me wel voorstellen dat het voor kinderen niet altijd makkelijk is om de volledige rode draad van het verhaal te begrijpen. Soul doet je echt nadenken over het leven.
Waar word ik écht blij van? Hoe kijk ik naar het leven? Wil ik het roer helemaal omgooien? Waarom is dankbaarheid zo belangrijk? Het zijn vragen die heel wat emoties bij je oproepen tijdens het kijken van de film. Soul is ongetwijfeld eentje die blijft plakken en jouw achterlaat met een verzadigd en ontroerend gevoel.
Filmtrailer:
About Post Author
