Ik heb mij laten misleiden door de titel. Ik wilde graag een boek lezen over het sjamanisme en mijn oog viel op De sjamaan en ik : een nuchter, geestig verslag van een zoektocht naar zingeving in de bibliotheek. Ik had de korte inhoud niet gelezen om mezelf te verrassen, en dat is gebeurd. Hoewel de schrijfster in aanraking komt met sjamanistische rituelen tijdens weekends op de Polders, draait het niet rond dit thema. Het is de eigenwijze, eerlijke en persoonlijke ontdekkingstocht van Willemijn Dicke waarbij er vele vormen van zingeving op haar pad komen.
Willemijn beschrijft op een amusante manier hoe ze, als overtuigd atheïst, op zoek gaat naar nieuwe, onbekende ervaringen en diepere connecties. Zo overkomt haar een eenheidservaring tijdens een fietstocht, kust ze met een “engel”, vindt ze rust bij een pater en ontvangt ze haar naam van de Spirit. Deze naamgevingsceremonie deed mij denken aan een verregaande totemisatie, een belangrijk ritueel binnen de scouting.
Ze zoekt jarenlang gedreven naar een persoonlijk geloof en probeert verschillende manieren van zingeving uit: stilteretraites, sjamaanistische weekends, readings, healings en bezoeken aan goeroes in Costa Rica. Daarbij stoot ze op tegenkanting en ongeloof vanuit haar dichte omgeving. Ze geeft haar job op, spendeert behoorlijk wat geld aan deze persoonlijke queeste, om dan met een niet bevredigend gevoel achter te blijven. Ondanks deze tumultueuze jaren blijft ze scherpzinnig. Willemijn stelt het atheïsme, het zenboedhisme en God in vraag. Welke aspecten van deze overtuigingen kan ze doen passen in haar “echte” leven? Is rationaliteit de enige weg naar kennis? Daar gaat ze de confrontatie mee aan.
Ik vond haar zoektocht soms te intens, gevaarlijk en impulsief. Bij mij verloopt de reis naar spirituele idealen en rust iets milder, maar ik bewonder haar lef en doorzetting. Ook mijn inzichten veranderen doorheen de jaren van groei en ontdekkingen.
Ze brengt wijze raad mee: doe waar je je goed bij voelt en vraag hulp – dat mag en kan. Soms lijkt het alsof je er alleen voorstaat maar op die momenten zijn er (onverwachte) connecties te vinden, zo had ik het geluk een vrouwencirkel te ontmoeten. De sjamaan en ik houdt mij kritisch maar ook dankbaar. We moeten leren minder te praten en meer te ervaren.
Iedereen is op zoek, veroordeel jezelf zeker niet, dan valt er een last van je. Weg met dat schuldgevoel.
About Post Author
